Verder reizen naar Berastagi

Bukit Lawang, 06-07-2013
Vandaag is het weer tijd om verder te reizen. We verlaten Bukit Lawang en gaan door naar Berastagi,een stad meer naar het zuiden. Vanwege de indeling en de staat van het Sumatraanse wegennet betekent dit dat er bijna helemaal teruggereden moet worden naar randje Medan, dan kan er afgeslagen worden naar Berastagi. Dat komt neer op een rit van 5 uur, een aardig lange reisdag dus. Na alles weer in rugzakken en koffers te hebben gepakt- we worden er steeds bedrevender in!- zijn we weer in twee 4-wheeldrives op weg gegaan. Het was weer druk verkeer op de weg. Waar gaan al die mensen, fietsen, Becaks (al dan niet gevuld met mensen, hoog opgstouwde koopwaar),Bemo's, en wat je nog maar meer aan vervoer kan denken, toch allemaal heen? Onderweg in een stadje nog getuige geweest van een ongevalletje. Een scooter reeds in het midden van de weg langs de rij die op dat moment stilstond, toen er een meisje van een jaar of 12 tussen die rij door overstak. Ze schampten elkaar, alle twee vallen. Gelukkig ging het niet hard, het liep zonder verwondingen af. Een paar omstanders erbij, wat kwaaie gezichten naar de scooterrijder die er ook niet veel aan kon doen. Daarna ebde alles weer weg. De scooterrijder en het meisje gingen naar de plek waar het meisje vandaan was gekomen, en waar vermoedelijk familie van haar zat, om alles in den minne te regelen. Zo gaat dat hier, want werkelijk, van enige aansprakelijksverzekering zoals wij in Nederland kennen heeft hier nog nooit iemand gehoord. De voertuigen, dus ook de auto's, zijn volgens Jakko hier allemaal niet WA verzekerd. Uiteindelijk zijn we in Berastagi aangekomen, in het Thalita Guesthouse. Gerund door een Nederlander en zijn Indonesische vrouw, en hij komt nog bij ons uit de streek ook! Het is een Alkmaarder die 8 jaar geleden, na hun huwelijk, vanuit Twisk naar Berastagi zijn verhuisd en dit bescheiden Guesthouse zijn gaan runnen. We hebben hem na aankomst af en toe wel hier en daar zien schuiven, maar veel praat zat er niet in. Zijn vrouw hebben we wel even gesproken, dat is een echt lief, klein Indonesisch moedertje, kan een klein beetje Nederlands, en prrrraat met van die mooie rrrrrrrollende "erren". Jakko was meteen vertrokken, die zat binnen de kortste keren in de huiskamer te praten, en werd voor die eerste nacht al uitgenodigd om in hun huis ergens te slapen. Wij vond en het wel prima, zeker toen hij toonde waar hij zou slapen: een soort bezemhok waar de wasmachine staat, naast de keuken. Intussen was het avond geworden. Onderweg hadden we nogal laat geluncht onderweg, dus ik had geen trek, en dat gold ook voor Bart, Karin en de Kids. Jakko en Andrea zijn toen met zijn tweeën richting het centrum gelopen om wat te gaan eten. Toen ze uiteindelijk terugkeerden, vertelden ze dat ze lekker hadden gegeten, en dat er een prachtige markt, mèt fruitmarkt aanwezig is en wat zeker de moeite waard voor een bezoek is. Dat gaan we dan morgenavond met het avondeten dan wel doen. Gelukkig is het om te slapen nu veel beter. Het is wat minder warm buiten, en er heerst buiten een heerlijke rust, als je het gebed uit de moskee een kilometertje verderop tenminste dan niet meetelt. De kamer die wij hebben is wel weer lekker basic te noemen. Badkamer: Betonnen bak met water en gebruikelijke plastic waterschep, koude douche. Dan verder de slaapkamer met op de vloer een kansloos versleten en gescheurd zeil, en een bed met een matras met springveren waarbij je iedere veer afzonderlijk voelt, èn hoort. Door deze veren "gemasseerd" en met verengetwinkel in de oren zijn we uiteindelijk in slaap gevallen.