Naar Lake (Danau) Maninjau

Danau Maninjau, 15-07-2013.
Na twee dagen doorgebracht te hebben in Bukittinggi, gaan we vandaag weer een plaats verder, namelijk naar Danau Maninjau, oftewel het Maninjau meer. Dit is een vulkanisch meer met mooi helder water, welke ook door vulkanische activiteit wordt verwarmd tot een super-behaaglijke temperatuur van ongeveer 30 graden. Bij het meer liggen een aantal hotels en guesthouses waar wij bij hebben geprobeerd om contact te krijgen voor het boeken van kamers, maar dat viel niet mee. De één bleek niet meer te bestaan, de ander bleek een ander nummer te hebben die niemand wist, en ga zo nog maar even door.
Uiteindelijk kregen we contact met Hotel Pasir Panjang Permai, en men had genoeg kamers, uiteenlopend van 'standard' tot 'luxe'. Omdat we onderhand weten dat 'luxe' vaak met een bak zout moet worden genomen, besloten we voor de standaard kamers, die wij eventueel na bezichtiging nog konden upgraden naar luxe. De rit erheen is geen lange, het meer ligt op 45 km afstand van Bukittingi, en de reistijd is dan zo'n anderhalf uur. We hadden weer dezelfde chauffeurs als de afgelopen dagen gecharterd, en met hun afgesproken dat we de weg erheen wat leuke dingen zouden bezoeken.

Na vertrek uit Bukittinggi reden we over een weg langs een vallei, met een prachtig uitzicht op twee vulkanen welke naast elkaar liggen, de Gunung Merapi met een hoogte van 2891 meter, en de Gunung Singgalang welke 2877 meter hoog is. De Gunung Merapi is voor het laatst nog uitgebarsten in 2009, en geldt als de meest actieve vulkaan van Sumatra.
Daarna ging het verder, langs kronkelende bergweggetjes, langs een soort Grand-Canyon achtige kloof, nadat de weg zijn hoogste punt daar had bereikt bood dit ons een werkelijk schitterend uitzicht over al dat groen. Daarna zakte de weg weer, en kregen we een mooi uitzicht op een grote vallei vol rijstvelden, Sawah's. Dit was echt een plaatje zoals iedereen voor zich ziet als men aan Indonesië denkt! De arbeiders op het land vlakten de modder in de Sawah's, terwijl elders volop rijst werd geplant, hier en daar droeg men de zo karakteristieke geweven puntige hoofddeksels, waarvan de naam mij even onbekend is, maar een o zo bekend beeld is in de Conimex-reclames.
Na zo'n drie kwartier door dit schitterende landschap gereden te hebben, kwamen we aan bij de stopplek, en gingen daar de auto's uit. Doel van deze stop was om de beroemde Rafflesia bloem te gaan bekijken, dit is de grootste bloem die er op de wereld bestaat. Een stukje betonpad afgelopen, langs opnieuw rijstvelden, waarbij de werklui tijdens het planten van de rijst breed lachend naar ons zwaaiden en begroetingen riepen. Verderop troffen we twee mannen aan, die ons wel als gids wilden dienen om de Rafflesia op te zoeken. Uiteraard tegen betaling, tesamen kostte dat 250.000 rupia, zeg maar zo'n 18 euro. Dat vonden we wat vreemd... Een bloem bekijken voor dat geld? Die bloem groeit toch om de hoek, of in een kas? Dat deed 'ie dus niet!
Uiteindelijk kwam het neer op bijna een uur klimmen en lopen door opnieuw de jungle, maar dan een soort jungle waarbij het groen in Bukit Lawang een soort Keukenhof kon zijn. Hier was de jungle dicht, schemerig, en op de bodem vochtig en ongelijk. Diverse stroompjes moesten worden overgestoken, en af en toe was het kruipen onder omgevallen bomen, waarvan de stammen vol zaten met allerhande soorten zwammen en paddestoelen. Omdat wij de indruk hadden dat het om de hoek aan het eind van een pad lag, waren we wat schoeisel betreft niet echt voorbereid; binna iedereen heeft de tocht gedaan op slippers en sandalen. Maar...we haalden het uiteindelijk! Helaas stond de Rafflesia nog niet in bloei, iets waar de gids ons heel eerlijk van te voren voor had gewaarschuwd. De bloem zal misschien morgen, anders overmorgen gaan bloeien. Maar we konden wel een gigantische bloemknop bewonderen van zo'n 50 à 60 centimeter diameter, en ook dat was al een indrukwekkend gezicht. We stonden bij de knop een tijdje stil, en toen kwamen ze al weer aanzetten: bloedzuigers. Ze zijn snel, zitten in no-time op je enkels en voeten en in je slippers en sandalen, zuigen zich vast en maken een klein wondje om je bloed op te zuigen. Ze zwellen dan helemaal op en laten als ze vol zijn weer los. En van dit alles voel je echt helemaal niets. Binnen twee minuten hadden een aantal van ons al een paar bloedzuigers. Ik op mijn enkel, maar die had nog niet gebeten, Andrea had er drie op rij tussen haar tenen, dat bloedde al wel bij het wegtrekken. Het vervelende is dat de wondjes blijven dóórbloeden, ze stollen slecht.
Terug in de vallei met de Sawah's aangekomen controleerde iedereen of er nog bloedzuigers zaten. Ik trok mijn sandalen uit, en het was goed raak. 1 bloedend wondje van één die alweer had losgelaten, 1 volle bloedzuiger op mijn wreef, en ik vond er nog één die onder mijn tenen zat. De gids pakte een volle bloedzuiger van mij, en prikte een stokje door de bek van de bloedzuiger in het lijf...pats! De hele bloedzuiger uit elkaar, en een plaatselijk bloedbad was het gevolg...lekker!! Ook wist onze chauffeur welk gekneusd blaadje van één of andere plant je op de wond moest leggen om het bloeden te stelpen. Inderdaad, dit versnelde wel de stolling enigzins.
Werkelijk alles hier in de natuur is te eten of ruikt lekker. De gids scheurde ergens weer een bast van een boom, hield het onder onze neus...kaneel! Gedroogd is de bast dus kaneel. Ergens bij een struik bladeren eraf gerukt, ruiken...kruidnagel!. De struik bloeide ook, en inderdaad, de bloemetjes zijn de groene, verse versie van kruidnagelen. Er werd weer ergens een punt van een soort bamboe gesloopt, ruiken: Citronella! Tegen de muggen dus! Ook kwamen we onderweg nog mieren tegen, maar niet van die kleintjes, zo'n centimeter of twee, echt een reuzemier! De gids vertelde ook nog doodleuk dat dit nog kleintjes waren...  
Daarna gingen we Koffie Luwak drinken in een huiskamertje bij een mevrouw die deze koffie maakte. Het bijzondere aan deze koffie dat deze is gemaakt van bonen die door de Civet-kat zijn opgegeten en weer uitgepoept. De poep wordt verzameld, de bonen gereinigd, gebrand en gemalen. Een werkelijk heerlijke zachte koffie is het resultaat! Er werden knapperige koekjes met kaneel (ook lokaal zelf gemaakt) bij geserveerd, en dat maakte het een heerlijke pauze. De dames werden nog op de armen ingesmeerd met de koffieprut van de Luwak koffie, dit maakt je huid heerlijk zacht.
Daarna was het weer tijd om in de auto te stappen en de rit naar Danau Maninjau te vervolgen.
Na het oversteken van een bergrug lag plotseling het meer in al zijn schoonheid voor ons, een werkelijk adembenemend gezicht om dit tussen de wanden van de vulkaan te zien liggen, zo vredig. Voordat we op het niveau van het meer waren, moesten we eerst de bekende 44 haarspeldbochten naar beneden volgen. Mooie route voor jou om te fietsen, Piet! Een soort Alphe d'huez. Er waren mensen die het fietsen, ze doen er dan 6 uur over om dit af te leggen. Bijna beneden aangekomen troffen we in het oerwoud langs de weg nog een groep Makaken aan. We hadden van te voren wat zakjes (heerlijke!) doppinda's gekocht, en zijn dus even gestopt om de "apies te voeren". Leuk hoor, sommige waren moedig genoeg om ze uit je hand te pakken, en als je ze pelde en in je hand voorhield, grabbelden ze ze er met hun kleine handjes uit. Uiteindelijk in het hotel aangekomen. Ook hier is het veel Islamitischer, de moskee mekkert er weer vrolijk op los, maar het geluid van de gebeden klinkt hier echt heel mooi over het meer en zo tussen de bergen om ons heen. We kunnen hier wel overdag eten, hoewel het vrouwlijk personeel in het hotel allemaal Islamitisch zijn gekleed. Ook stond er bij aankomst geen bier in de koelkast, maar ging wel meteen één fles (wauw!) in de koeling zetten. Een uurtje later stond er al een doos bij de balie van het restaurant, dus men heeft meteen snel ingekocht. We hebben de kamer ge-upgrade naar luxe. We hebben nu kwalitatief goede kamers, met uitzicht over het meer.
Bij arriveren was wel de stroom uitgevallen, we kregen al kaarsjes op de kamer, maar inmiddels is er weer stroom.
De zon is nu bezig onder te gaan, het meer is zo glad als een spiegel, alles is stil en vredig. Ook horen we op dit moment een sirene loeien, en begint nu uit de moskee het "Allah Akhbar" te klinken. Hierna mogen de moslims weer eten, want dan is de zon onder. De avondhemel begint nu boven de bergen werelijk dramatisch rood te kleuren, werkelijk prachtig rood-goud! Wat is dit toch een prachtig land! Nu nog vanavond ergens eten, en dan is deze dag ook weer omgevlogen.