Harau Valley, en dan naar Bungus Beach!

Bungus Beach, 18-07-2013.
Vanmorgen op tijd opgestaan, om eerst eens een lekkere (koude) douche te nemen. Boven de wasbak hangt een A4'tje met daarop één of andere Indonesische tekst. Jakko vertaalde dit, en het bleek dat er vermeld werd dat het kraanwater mogelijk dodelijk kan zijn... Aha! Lekker tanden poetsen en douchen dus! Maar zoals in bijna alle landen buiten Nederland geldt dat het kraanwater niet drinkbaar is, en dat flessenwater is bestemd voor drinkwater. Een hoop restaurants zetten water in een soort koffiepot op tafel maar je kan er rustig van uitgaan dat dit gekookt is, het komt soms zelfs warm of heet op tafel. Na de douche, op naar het restaurant voor het ontbijt. We konden heerlijk op de veranda zitten, terwijl het ontbijt werd klaargemaakt. Op gegeven moment kijk ik naast me, en aan een staalkabeltje van de railing naast me zie ik een felgroen slangetje met rode ringen om de kabel heen gekronkeld. Ik denk dat 'ie op een centimeter of dertig van mij af zat. Lengte: een centimeter of twintig, en hij had zo'n driehoekige kop. Ik kijk er nog eens ontspannen naar, en zeg tegen Jakko: "Ze pimpen hier de boel wel aardig op, met zo'n plastic slangetje om de railing... of is 'ie misschien echt?" Jakko keek eerst erachter in de bomen, op aanwijzen van mij zag hij hem ook...Jakko meteen dol-enthousiast! Het is een echte!! Maar...zou 'ie giftig zijn? Als we de vorm van de kop moeten geloven, is hij giftig. Toch maar even Imam en een paar Locals erbij gehaald. Imam was ook meteen enthousiast, want die had hij hier nog niet gezien. Maarre...vraagje: Is 'ie nou giftig of niet? Antwoord: Jaja, héél giftig! Ik was meteen iets minder ontspannen, want zo'n beessie kan je vakantie op zijn zachtst gezegd redelijk goed bederven. Met een takje werd de slang professioneel van de railing verwijderd, nadat we het exemplaar eerst natuurlijk even uitgebreid hebben bekeken en gekiekt. Na het ontbijt hebben we eerst Harau Valley bekeken, met al zijn watervallen en prachtige uitzichten. De laatste waterval betekende weer een stuk door de Jungle trekken, over beekjes en door het groen. Bij één waterval stond nog een oude steenplak met in het Nederlands en Indonesisch de mededeling dat de faciliteiten bij deze waterval geopend waren in 1926, en dat werd verzocht "het groen rond den waterval niet te verstoren". Bij deze waterval hebben Jakko en ik even een douche genomen onder de ruim 140 meter hoge waterval, die onder in de poel uitkwam als één grote sproeidouche. We hèbben eronder gestaan, maar dat was echt heel heftig, het voelde alsof er een bak grind over je werd uitgestort, en je moest goed kracht in je benen houden, anders zakte je echt door je hoeven. De kinders gingen er ook even in, maar Megan bleef op eerbiedige afstand, Duncan deed een lichte poging maar zag er toch van af. Hierna was het weer instappen in de bus. De bedoeling van vandaag was een bezoek aan een Minangkabau- King's Palace en een groot meer, alvorens op onze eindbestemming onder Padang aan te komen. Maar omdat we redelijk wat tijd in Harau Valley hebben doorgebracht hebben we bij Imam aangegeven dat wat ons betreft het meer mag worden overgeslagen, als we maar met licht op de eindbestemming aankomen. De volgende stop op de reis was dus het Minangkabau-King's Palace. Een gigantisch gebouw in uiteraard traditionele stijl, bedekt met palmvezel en prachtig versierd met houtsnijwerk en verfwerk in diverse kleuren op dit houtsnijwerk. We konden dit paleis helaas alleen van de buitenkant bekijken, want alles was gesloten, oorzaak onbekend. Maar toch genoten, even rond het paleis gelopen. Tijdens dit wandelingetje troffen we weer twee meisjes met modieuze hoofddoek, die weer schoorvoetend dichterbij kwamen en dus met ons op de foto willen, want we herkennen nu onderhand de signalen van een metertje of 10 afstand. Dus op de schoorvoetende vraag of ze foto mochten maken, sprongen ze bijna letterlijk een gat in de lucht toen ik de 'kom dan maar hier'- wuivende beweging maakte. Na deze fotosessie waren we het rondje rond, en stapten we in de bus voor de laatste etappe, naar Karolina Resort, ten zuiden van Padang, aan de Bungus Bay. Indonesiërs hebben wat tijd versus afstand betreft geen goed inschattingsvermogen... Overal waar je vraagt hoe lang, of hoe ver, is het altijd: Niet lang! Niet ver! Op de vraag hoe lang het was naar Karolina, werd geantwoord: Uurtje, misschien anderhalf, vlakbij. Okee, door Padang heen was leveren door druk verkeer, dus ging het langzaam, en hebben we wel wat tijd verloren, maar uiteindelijk kostte het toch ongeveer drie uur reistijd voordat we Hotel Karolina bereikten. En tòen we in Karolina "Beach Resort" aankwamen en uiteindelijk de kamers te zien kregen, beseften we dat we werkelijk in een behoorlijk vreselijk oord terecht waren gekomen! Dit is dus voor het eerst dat we het niet treffen, want alles aan het gebouw en de kamers is stuk of vervallen, en te goor om aan te pakken. Douches werken niet, van alle wastafels is de kraan stuk, overal hangen losse electriciteitsdraden met spanning-onbekend... Koper bloot? Toeristje dood! Ik deed het metalen hek van ons plaatsje achter de kamer open, en hield deze vervolgens bijna in mijn handen. Ook gierde het van de muggen, afgrijselijk gewoon. Ook van de hoofdkussens bijvoorbeeld kon je in de opbrengst van de eerste persing een redelijke hoeveelheid frites bakken. We hebben meteen in de kamer van Bart en Karin met zijn allen krisisberaad gehouden, en geconstateerd dat niemand de nacht hier door wilde brengen. Okee, we hebben allemaal onze injecties gehad, maar je kan natuurlijk ook het Noodlot tarten. Ook probeerde Jakko nog stevig te onderhandelen over de prijs per kamer, maar men bleef vasthoudend, dus toen viel ook bij ons het laatste restje begrip en gevoel voor redelijkheid weg. Met de Ipad van Bart die via een 3G-verbinding met Internet is verbonden, hebben we gezocht of er hier in Bungus Bay iets beters te vinden is. En we vonden iets! The Cavery hotel, ongeveer een kilometertje verderop, en recenties van reizigers, nog niet zo lang geleden gepost, gaven aan dat het er knap was. Snel een telefoontje gepleegd door Jakko, en men had drie Bungalowtjes aan het strand vrij. Wel bijna anderhalf keer de prijs voor waar we nu zaten, maar de reinheid en kwaliteit zou er zo te zien meer dan twee keer op vooruit gaan. Men wilde ons ook komen ophalen! Nadat Jakko in een onderhoud met het personeel op diplomatieke wijze de reden van ons directe vertrek had medegedeeld, kwam de auto al aangereden. Ze moesten twee keer rijden, maar toen zaten we dan toch eindelijk in redelijke Bungalows, direct aan het strand van de Indische Oceaan, simpel, maar met airco en alles redelijk schoon. Karin en Megan waren intussen heel moe en niet echt hongerig, maar de rest ging op pad voor het avondeten. Bij dit hotel is geen restaurant, dus voor versnaperingen moet je de deur uit. Er werd ons aangeraden om te gaan eten bij 'Losmen Carlos', honderd meter de weg af lopen,  dus daar gingen we naar op zoek. Na enige tjjd wandelen gingen we maar eensvragen, want we zagen nergens een uithangbord of zoiets. Bleken we er net een meter of twintig voorbijgelopen te zijn. We moesten via een wazig soort bouwhek langs een huis in aanbouw richting strand lopen, maar toen werd het direct beter, want daar troffen we een gezellig overdekt terras in Bob Marley sfeer, waarvan het personeel bij het benaderen ervan wakker schrok: Heeee, klanten! Die avond hebben we daar heerlijk gegeten, ook organiseert men daar boottrips naar eilanden voor een onvervalst dagje Robinson-Crusoë-gevoel, met witte stranden, vissen, eten... We houden dit even in het achterhoofd! Na nog een Bintang toe zijn in het donker over het strand teruggelopen, terwijl de krabben voor ons uit in het licht van de zaklampen met grappige hoge poten over het strand voor ons uit wegrenden.