Oud-Hollands Hangen op Bungus Beach

Bungus Beach, 22-07-2013
Vandaag is er eigenlijk weinig nieuws onder de zon. We hebben een beetje aan het strand gehangen, terwijl Duncan en Megan niet uit zee te slaan waren. Wel hadden ze beiden een shirt aan, en Megan een pet, want die vertoonde gisteren symptomen van een lichte zonnesteek, dus voorzichtigheid is geboden.
Jakko had de laatste dagen contact met een Belg, die hier een boot had liggen, en hij bood aan om de zee op te gaan voor vissen op 'groot wild', dus vissen á la grote Tonijnen enzovoort. We hadden toen al visioenen voor ons van een grote witte Bayliner met op de achterplecht zo'n witleren zetel waar je in vastgegespt word. Na enig overleg bleek dit alles iets simpeler te zijn, maar Bart en ik hebben toen al beleefd bedankt, omdat we de dames niet ruim een dag alleen wilden laten, mede omdat in de middag de boot zou vertrekken, vier uur varen, 's nachts vissen, en de volgende dag pas weer terug zou komen. Toen we achteraf de boot zagen waren we toch wel blij dat we niet meehoefden, want de boot is een houten gevalletje van een meter of acht, smal en met van die stabilisatiebomen aan de zijkant. Maar Jakko is wel meegegaan, vanmiddag om twee uur zijn ze uitgevaren voor een nacht doorhalen op zee. We zullen zijn verhalen wel horen, en hopen uiteraard dat hij mèt vangst weer terugkomt.
Vanavond zijn we om en uur of half zes nog iets leuks gaan doen, we zijn in een Odong-Odong gestapt, dat is een soort treintje op de weg, zoals je wel aantreft in toeristenoorden voor rondritten, met van die open wagonnetjes erachter, maar deze rijden rondjes bij Bungus Beach en omstreken rondjes voor de plaatselijke bevolking die het erg leuk vinden om met deze dingen mee te rijden. Het is bedoeld als zuiver vermaak voor de kinderen. Voor 5000 Rupiah's rijd je het halve traject, dat js ongeveer 35 à 40 cent. Maar nu stapten wij in, voor de deur van Losmen Carlos, samen met JJ, een vrolijke knaap die werkt bij Losmen Carlos. De reacties van de passagiers was natuurlijk weer hilarisch te noemen, er werden over en weer opnieuw foto's genomen. Een bijverschijnsel van deze Odong-Odongs is, dat er tijdens de rit werkelijk snoeiharde muziek wordt gedraaid, en soort Indonesische stampnummers. Dat zal aardig wat gehoorschade opleveren aan alle jeugdige treinpassagiertjes... Tijdens de rit viel het treintje plotseling stil...ja hoor! Benzine op! We stonden midden op een weggetje net tussen twee woonkernen in, tussen Sawah's. De eerste de beste scooter die langskwam, werd vriendelijk verzocht om een paar flessen benzine te halen, die overal langs de weg te koop worden aangeboden. Deze benzine is getapt in simpele waterflessen, het originele etiket er nog omheen, en staan in een soort stalletje dan langs de weg. Na een paar minuutjes kwam de Scooteraar weer terug met twee flessen à anderhalve liter benzine, die door de chauffeur werden leegegoten in de tank, en na enig doorstarten liep de motor weer en konden we weer verder. Het muziekvolume ging meteen weer op 10 uiteraard.
Uiteindelijk zijn we weer uitgestapt bij Losmen Carlos, na een hele rondrit, dus in principe dubbel tarief, maar JJ gaf aan dat ik 50.000 kon betalen en dat het dan goed was. Hierna zijn we een lokaal klein restaurantje ingedoken die alleen maar Nasi- en Mie Goreng verkocht, met de onvermijdelijke witte spaarlamp-sfeerverlichting. Het eten smaakte prima, lekkere Nasi en Mie Goreng, en wat de meesten betrof precies goed van kruidigheid. Alleen Karin vond het wat aan de hete kant.
Hierna teruggelopen naar Losmen Carlos, tijd voor een potje Keezborden. Dit potje heben we niet afgemaakt, want vooral Megan wilde uiteindelijk naar bed, dus werd het bedtijd voor de kinders. Keezborden en erna ging uiteraard gepaard met een paar lekkere Bintang biertjes. Een fles van 620 ml kost ongeveer 35.000 Rupiah's, dat is ongeveer €2,75. Wel lichtelijk beschamend om te weten dat dit voor een gemiddeld persoon op Sumatra een dagloon is, en wij laten er toch ongeveer een stuk of twee, drie per avond voor onze neus neerzetten...
Inmiddels is het al lang weer donker, en wij vragen ons af of Jakko het nog naar zijn zin heeft, en we hopen echt dat hij iets vangt vannacht, want niets vangen zou voor hem toch wel erg sneu zijn.
Het laatste biertje is op, en wij gaan ons bed opzoeken.