Van Medan via Kuala Lumpur, lekker naar huis!
Door: Loek Bleeker
Blijf op de hoogte en volg Loek
25 Juli 2013 | Nederland, Heerhugowaard
In het vliegtuig op de terugreis, 25-07-2013
Vóór de wekker van half acht waren we al wakker, dus zijn we er maar uit gegaan om lekker op tijd te ontbijten, want de tijd voordat we zullen afreizen naar de luchthaven willen we ook nog nuttig besteden. Het is een warme, klamme ochtend, het ziet een beetje heiig in de stad van de luchtvochtigheid. De tijd voor vertrek willen we nog gaan doorbrengen bij het paleis van de Sultan in Medan, want die hebben we in Medan aan het begin van onze reis gemist, en we willen het toch wel heel graag zien. Dus: Snel ontbeten, naar buiten, en drie Becaks aangehouden voor vervoer naar het paleis.
Na de onontbeerlijke prijsafspraak was het instappen en rijden maar. Bart en Jakko zaten in één zo'n brommer met zijspan, en dit had als resultaat dat Bart zo'n beetje opgevouwen in het vehikel zat, een erg fraai gezicht was dat.
Bij het paleis aangekomen hebben we dit bekeken, maar je kon niet echt ver naar binnen, want één vleugel wordt nog bewoond door de huidige Sultan (de 14e in rij), maar het was wel mooi om te zien. Zijn troon met alle pracht en praal stond er nog ter bezichtiging.
Hierna was het weer een kweste van drie Becaks aanhouden, want we zouden weer naar de buurt van het hotel gaan; de Feldbergjes wilden de Mall in de buurt van het hotel bezoeken, waar Jakko en ik de vorige avond waren.
In de buurt daar was ook een Militair museum, met daarin vooral als onderwerp de onafhankelijkheidsstrijd na de 2e Wereldoorlog. Dat wilden Jakko en ik wel eens zien, en Andréa wilde ook mee. Dus met zijn drieën zijn we naar het museum gelopen. In het museum was het inderdaad de Heroïsche Strijd van de Indonesiërs tegen de Slechte Hollanders die de klok sloeg; vooral veel wapentuig te zien, tijdens de strijd vooral geroofd uit Depots van Japanners, of geroofd van Nederlanders tijdens gevechten, of hier en daar gejat. Wel mooi om te zien, maar in krap een uurtje hadden we het wel gezien. De entree bestond uit het invullen van het bezoekersregister plus een vrijwillige bijdrage. Jakko doneerde namens ons 20.000 Rupiah's, ik zei nog wel tegen hem dat het merkwaardig was dat we voor het aanschouwen van 'onze' verloren strijd nog moesten betalen óók... Geintje natuurlijk.
Daarna werd het toch tijd voor terugkeer naar het hotel, bijna gelijktijdig met de anderen kwamen we daar aan. Het geregelde vervoer naar de luchthaven was er ook op het afgesproken tijdstip, alleen duurde de rit naar de luchthaven nu drie kwartier in plaats van 10 minuten. Hè??? Uitgelegd werd dat de plaats van vertrek was 'gewijzigd'. Okee... We zullen het wel zien!
Na inderdaad een lange rit werden we afgezet op de Spik-splinternieuwe luchthaven van Medan! Navraag bij de chauffeur leerde ons dat deze net gisteren is geopend, en dat is te zien ook. Niet alleen nieuw, maar we moesten ons ook werkelijk een baan wringen tussen duizenden Indonesiërs die alleen maar kwamen kijken...wàt een volk!
Eindelijk in de vertrekhal volgde het inchecken, en dat ging zo traag als een slak, want het computersysteem was natuurlijk uitgevallen, dus men moest alles met de hand doen, tot het met pen invullen van de Boardingpassen, en dan doe je wel even over 'Bleeker, Laurentius Johannes Maria'!
In de rij stond pal achter ons een jongeman die hier de afgelopen twee dagen op de luchthaven heeft gewerkt om systemen in werking te krijgen, maar ook hij keek er niet van op dat het zootje weer uitviel, omdat tijdens instructielessen een deel van het personeel gewoonweg niet op is komen dagen. Tja, en als je er dan opeens full-speed mee moet werken...
We hoorden ook van hem dat gistermiddag de laatste vlucht op de oude luchthaven van Medan is geland, hierna is deze luchthaven gesloten, en zijn de vliegtuigen overgevlogen naar de nieuwe luchthaven hier. Blijkt dus dat achter onze kont aan de oude luchthaven is gesloten! Uniek!
Op de luchthaven van Kuala Lumpur moesten we 5 uren wachten op onze aansluitende vlucht naar Amsterdam, maar dit wisten we van tevoren. We zijn even door de Douane heen geweest, Maleisië in om een hapje te eten, dat gaat vrij makkelijk.
Verder is het allemaal niet al te interessant meer om te vermelden. Op het moment van schrijven hangen we op 11 kilometer boven Turkmenistan, met nog ruim 5 uur vliegen te gaan. Op Schiphol staan Karin en Erik Veerman, Marijn en Daniël met twee auto's op ons te wachten, en zit de reis erop...jammer, maar aan alle leuke dingen komt een eind, en thuiskomen is toch ook altijd weer prettig!
Vóór de wekker van half acht waren we al wakker, dus zijn we er maar uit gegaan om lekker op tijd te ontbijten, want de tijd voordat we zullen afreizen naar de luchthaven willen we ook nog nuttig besteden. Het is een warme, klamme ochtend, het ziet een beetje heiig in de stad van de luchtvochtigheid. De tijd voor vertrek willen we nog gaan doorbrengen bij het paleis van de Sultan in Medan, want die hebben we in Medan aan het begin van onze reis gemist, en we willen het toch wel heel graag zien. Dus: Snel ontbeten, naar buiten, en drie Becaks aangehouden voor vervoer naar het paleis.
Na de onontbeerlijke prijsafspraak was het instappen en rijden maar. Bart en Jakko zaten in één zo'n brommer met zijspan, en dit had als resultaat dat Bart zo'n beetje opgevouwen in het vehikel zat, een erg fraai gezicht was dat.
Bij het paleis aangekomen hebben we dit bekeken, maar je kon niet echt ver naar binnen, want één vleugel wordt nog bewoond door de huidige Sultan (de 14e in rij), maar het was wel mooi om te zien. Zijn troon met alle pracht en praal stond er nog ter bezichtiging.
Hierna was het weer een kweste van drie Becaks aanhouden, want we zouden weer naar de buurt van het hotel gaan; de Feldbergjes wilden de Mall in de buurt van het hotel bezoeken, waar Jakko en ik de vorige avond waren.
In de buurt daar was ook een Militair museum, met daarin vooral als onderwerp de onafhankelijkheidsstrijd na de 2e Wereldoorlog. Dat wilden Jakko en ik wel eens zien, en Andréa wilde ook mee. Dus met zijn drieën zijn we naar het museum gelopen. In het museum was het inderdaad de Heroïsche Strijd van de Indonesiërs tegen de Slechte Hollanders die de klok sloeg; vooral veel wapentuig te zien, tijdens de strijd vooral geroofd uit Depots van Japanners, of geroofd van Nederlanders tijdens gevechten, of hier en daar gejat. Wel mooi om te zien, maar in krap een uurtje hadden we het wel gezien. De entree bestond uit het invullen van het bezoekersregister plus een vrijwillige bijdrage. Jakko doneerde namens ons 20.000 Rupiah's, ik zei nog wel tegen hem dat het merkwaardig was dat we voor het aanschouwen van 'onze' verloren strijd nog moesten betalen óók... Geintje natuurlijk.
Daarna werd het toch tijd voor terugkeer naar het hotel, bijna gelijktijdig met de anderen kwamen we daar aan. Het geregelde vervoer naar de luchthaven was er ook op het afgesproken tijdstip, alleen duurde de rit naar de luchthaven nu drie kwartier in plaats van 10 minuten. Hè??? Uitgelegd werd dat de plaats van vertrek was 'gewijzigd'. Okee... We zullen het wel zien!
Na inderdaad een lange rit werden we afgezet op de Spik-splinternieuwe luchthaven van Medan! Navraag bij de chauffeur leerde ons dat deze net gisteren is geopend, en dat is te zien ook. Niet alleen nieuw, maar we moesten ons ook werkelijk een baan wringen tussen duizenden Indonesiërs die alleen maar kwamen kijken...wàt een volk!
Eindelijk in de vertrekhal volgde het inchecken, en dat ging zo traag als een slak, want het computersysteem was natuurlijk uitgevallen, dus men moest alles met de hand doen, tot het met pen invullen van de Boardingpassen, en dan doe je wel even over 'Bleeker, Laurentius Johannes Maria'!
In de rij stond pal achter ons een jongeman die hier de afgelopen twee dagen op de luchthaven heeft gewerkt om systemen in werking te krijgen, maar ook hij keek er niet van op dat het zootje weer uitviel, omdat tijdens instructielessen een deel van het personeel gewoonweg niet op is komen dagen. Tja, en als je er dan opeens full-speed mee moet werken...
We hoorden ook van hem dat gistermiddag de laatste vlucht op de oude luchthaven van Medan is geland, hierna is deze luchthaven gesloten, en zijn de vliegtuigen overgevlogen naar de nieuwe luchthaven hier. Blijkt dus dat achter onze kont aan de oude luchthaven is gesloten! Uniek!
Op de luchthaven van Kuala Lumpur moesten we 5 uren wachten op onze aansluitende vlucht naar Amsterdam, maar dit wisten we van tevoren. We zijn even door de Douane heen geweest, Maleisië in om een hapje te eten, dat gaat vrij makkelijk.
Verder is het allemaal niet al te interessant meer om te vermelden. Op het moment van schrijven hangen we op 11 kilometer boven Turkmenistan, met nog ruim 5 uur vliegen te gaan. Op Schiphol staan Karin en Erik Veerman, Marijn en Daniël met twee auto's op ons te wachten, en zit de reis erop...jammer, maar aan alle leuke dingen komt een eind, en thuiskomen is toch ook altijd weer prettig!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
