De rit naar Mamasa

De rit naar Mamasa

Woensdag 3 juni, 's Morgens om 7 uur ging de wekker al, want om 8 uur was het vertrek gepland voor de lange rit naar Mamasa, zoals gezegd het dorp waar Jakko is opgegroeid.

Onze auto was een MPV waar weinig nog aan heel was, maar he, hij rijdt! Bijvoorbeeld: de pneumatische cilinder waarmee de kofferklep wordt opengehouden had het al lang geleden opgegeven en was doorboord zodat er een spijker doorheen gestoken kan worden, en zo nog veel, heel veel kleine dingetjes meer. Maar zolang ie rijdt en ons niet in de steek laat, vinden wij alles prima.

De reis begint. In het begin is het asfaltweg, met daarlangs huisjes en winkeltjes waar het Indonesische dagelijkse leven zich afspeelt; het is echt teveel om in een keer te bekijken, je komt ogen tekort.

Langs de weg ligt ook van alles te drogen, van rijst tot cacaobonen, en soms heeft iemand gewoon een stuk van de (doorgaande!) weg geclaimd om daar het spul te drogen; geen probleem, al het verkeer gaat er keurig langs.

Na Pare-pare slaan we af en begint het deel van de tocht naar Mamasa door het berggebied. Op dit punt begint ook de lucht weer te betrekken, dus dat belooft wat op de weg als de regen straks wel losbarst.

Gaandeweg wordt de weg slechter en slechter. Het begint met gaten in het asfalt, verderop afgewisseld met delen waar een modderlaag de gaten opvult. Een paar keer werden we in de auto gelanceerd tegen het dak omdat de chauffeur de gaten iets te ondiep inschatte.

Dan gaat het regenen, het begint zachtjes met gedruppel. We stijgen hoger en hoger, en het begint ook steeds koeler te worden. Een zak Cassave-chips, meegnomen uit Makassar, zwelt langzaam op tot een mooie ballon.

Plotseling begint de chauffeur onrustig te mompelen, en stopt verderop bij een kleine Warung (winkeltje), met daar tegenover een soort huisje met bankjes erin, en waar licht brandt, want door de regenwolken is het vroeg schemerachtig gaan worden. Hij stapt uit en kijkt naar de achterkant van de auto. Wij stappen ook uit, en zien het probleem: Lekke achterband.

Er wordt een schaarkrikje voor de dag gehaald, en na de moeren te hebben gelost, begin ik de auto vast omhoog te krikken terwijl hij het reservewiel onder de achterbak vandaan haalt. Daarna begint hij de moeren los te draaien, en jawel, natuurlijk, er is weer een moer die tijdens het losdraaien 'vastvreet', en dus niet meer los te krijgen. De chauffeur staat vervolgens zo hard op de sleutel te dansen dat hij de auto naar voren beweegt en deze van de krik afschiet...oeps! Na twee stenen voor de wielen te hebben gelegd draaien we de auto weer omhoog, en bied ik aan om eens op de sleutel te gaan staan, omdat ik zwaarder ben. Na een paar keer trappen...breekt de complete draadstang inclusief wielmoer af, tot schrik van mij, maar tot grote vreugde van de chauffeur, die van mening is dat je met 4 wielmoeren over ook makkelijk verder kan hotsebotsen. Mijn gedachten zijn, verderop tijdens de rit als de auto weer een klapper door een kuil maakte, vaak bij de afgebroken moer geweest, en in gedachten zie ik dan een zwabberend wiel, die elk moment kan afknappen. Maar alles bleef gelukkig verder heel.

Nadat alles weer was ingeladen hebben we uitvoerig afscheid genomen van ons publiek, die in de loop van de tijd samengestroomd was, inclusief meegebrachte stoelen om het tafereel eens uitgebreid te aanschouwen. Nog even naar de plaatselijke WC (groenbeslagen algkleurige betonnen bak met hurktoilet zonder licht in een golfplaten bouwvalletje waar je alleen gebukt in kon staan), en weer op weg.

Inmiddels was het donker geworden. Nog meer auto's en vrachtwagentjes waren samen met ons op weg, en af en toe reed het dan ook in colonne. De regen werd erger en erger, en we begonnen ons als een zalm te voelen, want het ging nu 'tegen de stroom in' de berg op. Het water vermengd met modder gutste aan alle kanten de weg af en zijdelings het ravijn in. Af en toe werd het spannend als er een tegenligger aankwam, en we bijna glijdend in de modder in een greppel terechtkwamen. De stuurmanskunst van onze chauffeur voorkwam dit gelukkig.

Plotseling voor ons doemde in de koplampen een auto op, een soort Chinese variant van een Toyota Landcruiser. Deze stond vast en een paar man stond tegen de voorkant te duwen om de auto achteruit uit een kuil te krijgen. Even afwachten dus. Het lukte, maar... De auto reed recht achteruit op ons af en stopte niet! Onze chauffeur had dit al op tijd in de gaten, want hij gaf gas en reed vooruit naar de zijkant, uit de weg van zijn voorganger. We zagen een man naast de auto in de blubber rennen voor zijn leven... Of voor zijn auto, want dit was dus de chauffeur. Op het moment dat de auto achteruit een ravijn in zou verdwijnen kreeg hij het portier open en kon hij op de rem trappen. Poe, zijn auto had hij gered. O ja, da's waar ook, zijn vrouw zat er ook nog in! Die had niet echt de tegenwoordigheid van geest gehad om de handrem aan te trekken, of, waarschijnlijker, wist niet hoe dit werkt. Dat liep goed af, de man had zijn auto, bagage en Laptop nog, en, o ja, ook nog zijn vrouw. Tenminste, daar zaten we naderhand natuurlijk weer uitgebreid grappen over te maken.

Uiteindelijk kwamen we om ongeveer 23:00 uur aan in Mamasa. Alles was rustig in het dorp, weinig verlicht en dat had een oorzaak, want de stroom in het dorp was uitgevallen en wat er al brandde ging op lokale noodaggregaatjes.

We hadden van tevoren gebeld naar het Guesthouse van de lokale kerk, dus men verwachtte ons, en werden daarom hartelijk begroet door de beheerder, Domingus en zijn vrouw en kinderen.

Na een rondleiding door het Guesthouse, die wij op dit moment voor onszelf hebben (echt ruim!) hebben we ons ge-installeerd.Voor Jan en Miep: Jakko en Robert slapen in kamer 2, links van de ingang, en Andrea en ik in kamer 4, bereikbaar via een zijkamer, en een badkamer omdat op dit moment de deuren naar de grote woonkamer/eetkamer zijn dichtgebonden. Na een tijdje met Domingus te hebben gepraat, hebben we een frisse 'Mandi' van vers rivierwater genomen, waar hier de waterbakken van de badkamers worden gevuld. Geen douche dus, maar je moet jezelf overscheppen met een plastic 'steelpannetje' en dat heet in het Indonesich 'Mandi". Daarna onder de lakens gekropen.