Mamasa!
Door: Loek
Blijf op de hoogte en volg Loek
04 Juni 2015 | Indonesië, Mamasa
Mamasa
Donderdag 4 juni
Vanmorgen eerst eens wat uitgeslapen, zodat onze organen weer een beetje op de goede plek konden zakken en de ruggen wat rust kregen, want dat gehotsebots ga je wel voelen na verloop van tijd.
Na een simpel maar voedzaam ontbijt, bestaande uit witte rijst, ei, kroepoek en ketjap en/of sambal, gingen we het dorp verkennen.
Eerst het dorp zelf in. Jakko vertelde ons hoe het ooit was en hoeveel groter het is geworden. Uiteindelijk kwamen we uit op de kerk op de heuvel boven Mamasa. Pal voor deze kerk was een wanstaltig groot wit kruis op een betegeld blok beton met een totale hoogte van een meter of 10 neergeplempt. De kerk zelf is ontruimd, verlaten en dichtgetimmerd. Eromheen begint alles al een beetje te overwoekeren, maar een aantal graven om de kerk worden nog wel bijgehouden en zien er redelijk regelmatig bezocht uit.
Na enige moeite, door de spijkers waarmee een deur was vastgetimmerd om te buigen, konden we toch nog de kerk van binnen zien. Robert en Jakko hebben hier veel foto's gemaakt. De kerk zelf is leeg en is nu een tehuis voor een aantal zwaluwen en een groot wespennest, en de bewoners vliegen vrolijk in en uit de kerk door kapotte raampjes. Hierna de kerk met een kei weer keurig afgesloten en weer verder. Van dorpsbewoners hoorden we trouwens dat de kerk is afgedankt omdat men er allemaal niet meer in pastte.
Er worden in het dorp zelf een paar gigantische nieuwe kerken gebouwd, maar ook een knaap van een Moskee. Er zijn dus ookeen minderheid aan Moslims in het dorp, getuige van het regelmatige gejammer van het gebed uit de bestaande Moskee welke over het dorp en de vallei galmt.
Verder voor de rest het hele dorp doorgelopen, en bij sommigen welke Jakko sprak kwam de naam van 'Ingenieur Jan de Vries' zeker bekend voor, en konden ze Jakko's vader nog wel herinneren, tesamen met zijn broer en zus.
Bij het basisschooltje aangekomen waren een stuk of 15 jongetjes aan het voetballen met een paar lekke ballen. Natuurlijk hadden we meteen de aandacht, en schopten een paar jochies 'per ongeluk' de bal over het hek in de goot langs de weg. Met een 'Mister, Mister!' moedigden ze ons aan om de bal terug te schoppen en dat deden we, tot grote hilariteit van de knaapjes.
Toen besloten Robert en ik om maar even mee te gaan voetballen...dat hebben we geweten!
Waar al die kinderen vandaan kwamen is nog steeds een raadsel, maar plotseling stroomde het plein vol met een paar honderd(!) jongens en meisjes. De jongens gingen meteen mee voetballen zodat de kans om nog aan de bal te komen 0,0006% was, en de meisjes trokken massaal - en dat was echt aandoenlijk om te zien - allemaal naar Andrea, zodat die bijna overstroomd werd door een horde schoolmeisjes. Alle kinderen in Indonesia gaan naar school in uniform, dus dat was echt een rood-en-bruine zee van kinderen.
Al gauw kwamen de juffen naar buiten voor een praatje; we waren al bang dat we het lokale schoolsysteem van Mamasa die dag serieus hadden ontregeld, maar dat viel mee; de kinderen hadden die middag vrij.
Uitgezwaaid door, en met een "bye!!" uit een paar honderd kinderkeeltjes trokken we verder.
Daarna zijn we naar het oude woonhuis van Jakko geweest, met ernaast nog de 'Aula', een groot gebouw bestemd voor feesten en partijen, congressen, enzovoort.
Het bleek dat zowel de aula als het woonhuis er nog wel staan, maar niet meer in gebruik zijn. Beide waren dichtgetimmerd, en op het woonhuis hingen een soort aankondiging die er wellicht op wees dat het huis niet meer geschikt voor bewoning is of iets dergelijks.
Maarr, ook nu kon niets ons weerhouden om binnen te komen. Na enige pogingen bij diverse deuren en ramen lukte het ons om een raampje van de badkamer los te krijgen, en hierdoor kon Robert naar binnen worden geschoven om de deur aan de achterzijde te openen.
Nou Jan en Miep, we hebben jullie oude huis van binnen bekeken hoor! Het was van binnen geheel leeggehaald, dus alleen lege ruimtes, maar Jakko wist natuurlijk welke kamer wat was geweest.
Voor hem wel een flashback naar zijn verleden. De keuken achter het huis staat er niet meer, de betonnen waterbak wel die in zijn ogen vroeger veeeeeel groter was. Maar dat krijg je als je groter wordt.
Verder voor de avond bier ingeslagen bij een winkeltje, en wat cola en Fanta. 's Avonds hebben Robert, Jakko en ik nog eens de heuvel beklommen naar de verlaten kerk om daar wat nachtfoto's van te gaan maken. Andrea wilde thuisblijven. Het resultaat zijn foto's met een echt spookachtige sfeer. Vooral dat kruis komt er nogal luguber op te staan.
Teruggekomen nog wat biertjes gedronken en spelletje gedaan, en toen was het alweer gedaan met deze dag.
Vrijdag 5 juni.
Vandaag is het de bedoeling dat we een wandeltocht gaan maken naar het dorpje Kole, waar een heel oud authentiek huis is te bezichtigen welke destijds voor een van de vijf 'Chiefs' van dit gebied is gebouwd. Ook waren er in die buurt warmwaterbronnen te bezoeken, en er stond nog een bezoekje op stapel voor een van Jakko's kennissen.
Het huis was groot, oud (geschat zo'n 300 jaar) maar staat aan de voorkant behoorlijk gestut met dikke bamboepalen om te voorkomen dat het geheel in elkaar stort. Ook de beheerder van dit huis had van de naam De Vries gehoord. Jakko heeft een lokaal beroemde pa! Het zoontje van hem was een paar jaar oud, en die heb ik blij gemaakt met een autootje waarvan ik een heel pak meehad; van die zogenaamde terugtrek-autootjes welke wegspurtten als je ze loslaat. Ik twijfelde over de populariteit van die dingen, maar wat blijkt: zelfs volwassenen kan je er zoet mee krijgen!
Daarna doorgelopen naar de warmwaterbronnen, maar dit was weer zo'n stek waar de triestheid vanaf druipt: een betonnen bakje bekleed met inmiddels kapotte tegels. Er omheen een soort mini-vuilnisbelt van snoeppapier en wikkels van etenswaren. Even bekeken en meteen weer door.
Daarna op bezoek bij de kennissen. Degene waarom het ging, was weg, die zat in Makassar, maar toch werden we door familie hartelijk onthaald. Ook daar barstte het weer van de kinderen. Omdat we toch niets konden verstaan zijn wij drieen na de koffie naar buiten gegaan. Na een kort tijdje van giechelen en verlegenheid, gooiden de kinderen dat van zich af en gingen zelf een soort van tikkertje spelen met twee kuiltjes in de klei als 'safe zones'. Na een aantal minuten kwam er een in volle vaart de berg af met...natuurlijk een voetbal. Hierop schakelden ze over in het spelletje "lummelen', en dat kenden wij wel. Robert ging meedoen, natuurlijk tot grote pret van het gepeupel. Een schot te ver... Ja hoor, bal in het ravijn. Maar die werd vrolijk nagezwaaid, en wij dachten: die zien ze nooit meer terug. Maar nee hoor, er stoven er al een paar via een verborgen paadje naar beneden, het zijn verdorie net klipgeiten.
Bal weer gevonden, en weer verder spelen. Na verloop van tijd gingen we weer en werden weer door de hele kroost uitgezwaaid en nageroepen, zelfs toen we al ver weg waren. Heel leuk.
Een paar van de oudere kinders traden op als gids om ons de weg te wijzen, hoewel we die wel wisten, maar toch, het zit er al vroeg in. Bij de rivier waren we ze plotseling kwijt omdat ze met kleren en al in de rivier ploften en naar hun vriendjes zwommen die daar al aan het klooien waren.
We zijn via de Sawah's naar Mamasa gelopen, over smalle dijkjes ons evenwicht bewarend. Hir kom je als toerist gewoon echt nooit, die blijven wel op de weg lopen.
Over een bruggetje over de rivier, gemaakt van twee naast elkaar liggende bamboestammen kwamen we weer aan in het dorp, via het erf van een gezin die daar wonen. Heb je wel eens Aziatische ogen op schoteltjes gezien? Nou, wij nu wel.
Terug in het dorp ons ingesmeerd tegen de muggen, en een restaurantje gezocht voor het avondeten. De stroom is weer eens uitgevallen, en dat blijkt een traditie te zijn hier in Mamasa, iedere dag vanaf ergens in de middag tot ergens in de avond. Je hoort dan in het donker overal de aggregaatjes ronken. Maar op een bepaald moment gaan er op straat weer lichten branden, en dan is het het teken om weer om te schakelen.
Inmiddels ben ik weer naar het kleine winkeltje geweest om bier te halen. Ik vroeg om 10 flessen, en de eigenaresse begon twijfelachtig te kijken, want gisteren trokken we er ook al 10 weg. Ze had er nog 9, en die heb ik gekocht. Dat betekent in het slechtste geval dat we in 2 dagen tijd de hele biervoorraad van dit winkeltje hebben opgekocht...oeps...
Ik eindig deze dag met het tikken van dit verhaaltje. Nog even op de veranda van de nachtgeluiden genieten en dan is het weer tijd voor een tukkie.
Donderdag 4 juni
Vanmorgen eerst eens wat uitgeslapen, zodat onze organen weer een beetje op de goede plek konden zakken en de ruggen wat rust kregen, want dat gehotsebots ga je wel voelen na verloop van tijd.
Na een simpel maar voedzaam ontbijt, bestaande uit witte rijst, ei, kroepoek en ketjap en/of sambal, gingen we het dorp verkennen.
Eerst het dorp zelf in. Jakko vertelde ons hoe het ooit was en hoeveel groter het is geworden. Uiteindelijk kwamen we uit op de kerk op de heuvel boven Mamasa. Pal voor deze kerk was een wanstaltig groot wit kruis op een betegeld blok beton met een totale hoogte van een meter of 10 neergeplempt. De kerk zelf is ontruimd, verlaten en dichtgetimmerd. Eromheen begint alles al een beetje te overwoekeren, maar een aantal graven om de kerk worden nog wel bijgehouden en zien er redelijk regelmatig bezocht uit.
Na enige moeite, door de spijkers waarmee een deur was vastgetimmerd om te buigen, konden we toch nog de kerk van binnen zien. Robert en Jakko hebben hier veel foto's gemaakt. De kerk zelf is leeg en is nu een tehuis voor een aantal zwaluwen en een groot wespennest, en de bewoners vliegen vrolijk in en uit de kerk door kapotte raampjes. Hierna de kerk met een kei weer keurig afgesloten en weer verder. Van dorpsbewoners hoorden we trouwens dat de kerk is afgedankt omdat men er allemaal niet meer in pastte.
Er worden in het dorp zelf een paar gigantische nieuwe kerken gebouwd, maar ook een knaap van een Moskee. Er zijn dus ookeen minderheid aan Moslims in het dorp, getuige van het regelmatige gejammer van het gebed uit de bestaande Moskee welke over het dorp en de vallei galmt.
Verder voor de rest het hele dorp doorgelopen, en bij sommigen welke Jakko sprak kwam de naam van 'Ingenieur Jan de Vries' zeker bekend voor, en konden ze Jakko's vader nog wel herinneren, tesamen met zijn broer en zus.
Bij het basisschooltje aangekomen waren een stuk of 15 jongetjes aan het voetballen met een paar lekke ballen. Natuurlijk hadden we meteen de aandacht, en schopten een paar jochies 'per ongeluk' de bal over het hek in de goot langs de weg. Met een 'Mister, Mister!' moedigden ze ons aan om de bal terug te schoppen en dat deden we, tot grote hilariteit van de knaapjes.
Toen besloten Robert en ik om maar even mee te gaan voetballen...dat hebben we geweten!
Waar al die kinderen vandaan kwamen is nog steeds een raadsel, maar plotseling stroomde het plein vol met een paar honderd(!) jongens en meisjes. De jongens gingen meteen mee voetballen zodat de kans om nog aan de bal te komen 0,0006% was, en de meisjes trokken massaal - en dat was echt aandoenlijk om te zien - allemaal naar Andrea, zodat die bijna overstroomd werd door een horde schoolmeisjes. Alle kinderen in Indonesia gaan naar school in uniform, dus dat was echt een rood-en-bruine zee van kinderen.
Al gauw kwamen de juffen naar buiten voor een praatje; we waren al bang dat we het lokale schoolsysteem van Mamasa die dag serieus hadden ontregeld, maar dat viel mee; de kinderen hadden die middag vrij.
Uitgezwaaid door, en met een "bye!!" uit een paar honderd kinderkeeltjes trokken we verder.
Daarna zijn we naar het oude woonhuis van Jakko geweest, met ernaast nog de 'Aula', een groot gebouw bestemd voor feesten en partijen, congressen, enzovoort.
Het bleek dat zowel de aula als het woonhuis er nog wel staan, maar niet meer in gebruik zijn. Beide waren dichtgetimmerd, en op het woonhuis hingen een soort aankondiging die er wellicht op wees dat het huis niet meer geschikt voor bewoning is of iets dergelijks.
Maarr, ook nu kon niets ons weerhouden om binnen te komen. Na enige pogingen bij diverse deuren en ramen lukte het ons om een raampje van de badkamer los te krijgen, en hierdoor kon Robert naar binnen worden geschoven om de deur aan de achterzijde te openen.
Nou Jan en Miep, we hebben jullie oude huis van binnen bekeken hoor! Het was van binnen geheel leeggehaald, dus alleen lege ruimtes, maar Jakko wist natuurlijk welke kamer wat was geweest.
Voor hem wel een flashback naar zijn verleden. De keuken achter het huis staat er niet meer, de betonnen waterbak wel die in zijn ogen vroeger veeeeeel groter was. Maar dat krijg je als je groter wordt.
Verder voor de avond bier ingeslagen bij een winkeltje, en wat cola en Fanta. 's Avonds hebben Robert, Jakko en ik nog eens de heuvel beklommen naar de verlaten kerk om daar wat nachtfoto's van te gaan maken. Andrea wilde thuisblijven. Het resultaat zijn foto's met een echt spookachtige sfeer. Vooral dat kruis komt er nogal luguber op te staan.
Teruggekomen nog wat biertjes gedronken en spelletje gedaan, en toen was het alweer gedaan met deze dag.
Vrijdag 5 juni.
Vandaag is het de bedoeling dat we een wandeltocht gaan maken naar het dorpje Kole, waar een heel oud authentiek huis is te bezichtigen welke destijds voor een van de vijf 'Chiefs' van dit gebied is gebouwd. Ook waren er in die buurt warmwaterbronnen te bezoeken, en er stond nog een bezoekje op stapel voor een van Jakko's kennissen.
Het huis was groot, oud (geschat zo'n 300 jaar) maar staat aan de voorkant behoorlijk gestut met dikke bamboepalen om te voorkomen dat het geheel in elkaar stort. Ook de beheerder van dit huis had van de naam De Vries gehoord. Jakko heeft een lokaal beroemde pa! Het zoontje van hem was een paar jaar oud, en die heb ik blij gemaakt met een autootje waarvan ik een heel pak meehad; van die zogenaamde terugtrek-autootjes welke wegspurtten als je ze loslaat. Ik twijfelde over de populariteit van die dingen, maar wat blijkt: zelfs volwassenen kan je er zoet mee krijgen!
Daarna doorgelopen naar de warmwaterbronnen, maar dit was weer zo'n stek waar de triestheid vanaf druipt: een betonnen bakje bekleed met inmiddels kapotte tegels. Er omheen een soort mini-vuilnisbelt van snoeppapier en wikkels van etenswaren. Even bekeken en meteen weer door.
Daarna op bezoek bij de kennissen. Degene waarom het ging, was weg, die zat in Makassar, maar toch werden we door familie hartelijk onthaald. Ook daar barstte het weer van de kinderen. Omdat we toch niets konden verstaan zijn wij drieen na de koffie naar buiten gegaan. Na een kort tijdje van giechelen en verlegenheid, gooiden de kinderen dat van zich af en gingen zelf een soort van tikkertje spelen met twee kuiltjes in de klei als 'safe zones'. Na een aantal minuten kwam er een in volle vaart de berg af met...natuurlijk een voetbal. Hierop schakelden ze over in het spelletje "lummelen', en dat kenden wij wel. Robert ging meedoen, natuurlijk tot grote pret van het gepeupel. Een schot te ver... Ja hoor, bal in het ravijn. Maar die werd vrolijk nagezwaaid, en wij dachten: die zien ze nooit meer terug. Maar nee hoor, er stoven er al een paar via een verborgen paadje naar beneden, het zijn verdorie net klipgeiten.
Bal weer gevonden, en weer verder spelen. Na verloop van tijd gingen we weer en werden weer door de hele kroost uitgezwaaid en nageroepen, zelfs toen we al ver weg waren. Heel leuk.
Een paar van de oudere kinders traden op als gids om ons de weg te wijzen, hoewel we die wel wisten, maar toch, het zit er al vroeg in. Bij de rivier waren we ze plotseling kwijt omdat ze met kleren en al in de rivier ploften en naar hun vriendjes zwommen die daar al aan het klooien waren.
We zijn via de Sawah's naar Mamasa gelopen, over smalle dijkjes ons evenwicht bewarend. Hir kom je als toerist gewoon echt nooit, die blijven wel op de weg lopen.
Over een bruggetje over de rivier, gemaakt van twee naast elkaar liggende bamboestammen kwamen we weer aan in het dorp, via het erf van een gezin die daar wonen. Heb je wel eens Aziatische ogen op schoteltjes gezien? Nou, wij nu wel.
Terug in het dorp ons ingesmeerd tegen de muggen, en een restaurantje gezocht voor het avondeten. De stroom is weer eens uitgevallen, en dat blijkt een traditie te zijn hier in Mamasa, iedere dag vanaf ergens in de middag tot ergens in de avond. Je hoort dan in het donker overal de aggregaatjes ronken. Maar op een bepaald moment gaan er op straat weer lichten branden, en dan is het het teken om weer om te schakelen.
Inmiddels ben ik weer naar het kleine winkeltje geweest om bier te halen. Ik vroeg om 10 flessen, en de eigenaresse begon twijfelachtig te kijken, want gisteren trokken we er ook al 10 weg. Ze had er nog 9, en die heb ik gekocht. Dat betekent in het slechtste geval dat we in 2 dagen tijd de hele biervoorraad van dit winkeltje hebben opgekocht...oeps...
Ik eindig deze dag met het tikken van dit verhaaltje. Nog even op de veranda van de nachtgeluiden genieten en dan is het weer tijd voor een tukkie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
