Lovina

20 -23 september.

Ik moet eerlijk bekennen dat we deze afgelopen dagen wel erg hebben vastgehouden aan onze gewoonte van de laatste tijd, namelijk dagen van absolute inactiviteit afwisselen met af en toe wat doen. Jaja, zelfs jezelf naar de servicebel op de bar toe slepen voor wat eten en drinken is dan al een vermoeiende bezigheid. Gelukkig komen ze de bestelde waren dan wel bij je brengen aan tafel, zwembadrand of ligbed, want het moet natuurlijk niet op werken gaan lijken. Overdag is de temperatuur in de loop van de dagen nog wat verder opgelopen, hierdoor is het in de middag wel wat drukkender warm.

Zoals eerder geschreven zouden we de volgende avond een barbecue aan het strand en een kampvuur hebben... Nou dat is weer lachen geblazen geweest. In onze beeldvorming zou het een barbecue zijn zoals we wel eerder hebben meegemaakt in Indonesië, en wel op Sumatra: vuurtje van kokosnootdoppen wat later een perfecte barbecue wordt, verse visjes of kip erop, lekker eten en dan later nog wat hout erop voor een kampvuur. Dit werd iets anders. Na begroeting door de kroegbaas: "Jullie willen nog steeds barbecueën toch?" Ja hoor... "Mooi!" En met vier man werd er een buitenkeuken - op vier zwenkwielen!- in het zwarte zand geplempt en het gas aangestoken. Daarna werd er over de gasbranders nog even een halve fles slaolie gesproeid en het feest kon beginnen. Ze hadden één kleine Snapper van 300 gram en een grote van 600 gram. Jakko en ik kozen voor de grote, met zijn tweëen te nuttigen. Andrea wilde kip...kan dat? Ja hoor, natuurlijk. Een minuut later groot gekrakeel in het dichtstbijzijnde kippenkot... O nee he! Wijmeteen aangeven dat Andrea gewoon een kleine portiekip wilde, en niet meteen een hele kip op het rooster. Dit wisten we gelukkig aan hun verstand te peuteren voordat de nek van het ongelukkige gevogelte werd omgedraaid en Andrea met voor een weeshuis aan kip op haar bord zou hebben. Nadat de Snapper was ingewreven en op het rooster lag, ontstond er nog een discussie tussen onze vier (!) profkoks of dit nu de Snapper van 300 of 600 gram was... Een huishoudweegschaal werd erbij getrokken, vis erop, en met de hele groep de schaal aflezen. Omdat de weegschaal pittig schuin stond viel bij-na de hele Snapper met weegschaal omop het strand, maar gelukkig had één van de leden nog een snelle reflex. Toen de Snapper op tafel kwam: Smullen maar!...niet dus. Van buiten mooi, maar van binnen rauw. Onze kroegbaas kwam met de rotsmoes dat dit zo hoorde: "It's fresh fish" Ja, ammehoela, die dacht zeker dat het biefstuk of Sushi was. In de keuken werd de vis nog even nagegaard, de 'barbecue' stond er vanaf dit moment zielig, zwartig en glimmend van de olie bij. Een kampvuur hebben we nooit gezien, de joviale kroegbaas daalde langzaam aan af tot de onderkant van onze top-1000 lijst. Hij probeerde ons er weer bij te trekken zoals gisterenavond met meezingen met het bandje, maar we brachten hem aan zijn verstand dat dit niet elke avond de feestelijke werkelijkheid kan zijn. Wij, maar ik denk in het bijzonder ik, was ondertussen zijn babbels wel zat.

De volgende dag zijn we wezen duiken in het uiterste noordwesten van Bali, voor de kust van een eilandje tussen Bali en Java. Eerst met een bouwvallige bus een uur rijden, dan met een bootje. We hebben twee mooie duiken gemaakt waarbij we een Blacktip rifhaai tegenkwamen en een Barracuda van zo'n 2 meter in het rif hebben gespot. Andrea heeft lekker gesnorkeld met een paar medepassagiers.

De volgende dag echt geen ene donder uitgevoerd, alleen 's avonds weer een stuk in de omgeving gewandeld en rondgekeken.

Gisteren hebben we weer een rondtoer gemaakt in de omgeving van Lovina. Eerst naar de enige Boeddistische tempel van Bali. Heel mooi, ze waren de tempel nog wel aan het opbouwen of herstellen. Daarna naar de warmwaterbronnen, lekker badderen in ijzerhoudend water. Wel druk, en op de heenweg weer de nodige stalletjes waarin men alle 60 hetzelfde verkoopt. Jaja, de concurrentie is moordend! Dan weer verder door het mooie berggebied, onderhand zijn we op 1000 meterhoogte en is het aangenaam koel. We willen de Munduk waterval bezoeken; van de Gitgit waterval zien we af vanwege de horrorstories over de grote legioenen lastige verkopers die je eerst door moet worstelen. Terwijl we even wat eten en drinken zien we wandelaars van de waterval terugkomen; bezweet, bekaf en niet blij kijkend. We besluiten meteen dat we in het verleden al héél veel watervallen hebben gezien en dat ze eigenlijk allemaal in beginsel hetzelfde zijn... En dóór maar, naar de 'twin lakes', een dubbel kratermeer. Onderweg nog even bij een lokaal tentje gestop voor heerlijke bali-koffie uit houten potjes en kopjes. Men kan er ook diverse kruiden en specerijen kopen...Bart, vanille gaat lastig worden, oogst is slecht dit jaar en moeilijk aan te komen. Kosten zijn zo'n 5 miljoen per kilo. Bij de Twin lakes aangekomen een werkelijk prachtig uitzicht over de meren. Bij dit uitzichtpunt staat men ook Kalongs, Leguanen en een paar indrukwekkende Pythons waar je mee op de foto kunt. De beesten zijn goed verzorgd en zien er prachtig uit. Toch niet gedaan om toch dit soort praktijken niet te stimuleren.

Hierna vonden we het wel weer genoeg cultuur voor de dag, op weg naar het hotel door de mist naar beneden gereden. Men kweekt hier op deze hoogte veel Hortensia's, blauw van kleur, bestemd voor rituelen hebben we ons laten vertellen.

Vanmorgen zijn we dolfijnen wezen spotten vanuit een bootje voor de kust van Lovina. Om half 8 vertrokken om niet in de grote groepen bootjes terecht te komen die telkens met hun jacht weer de dolfijnen juist verjagen. Toen wij daar kwamen gingen de meesten weer terug en werd het wat rustiger waardoor we heel goed de dolfijnen rustig hebben kunnen zien. Daarna gesnorkeld voor de kust. Het bootje heeft twee hangmatten die zijn gespannen tussen de dwarsbalken van de stabilisatiebomen en de voorpunt. Op de terugweg hebben Andrea en ik ieder in zo'n hangmat gelegen, echt een mooi plekje...tenminste voor mij, want Andrea lag met haar voeten richting de vaarrichting en die kreeg af en toe bakken water over haar heen.

Op dit moment hebben we gelunched en zijn we weer aan het afkoelen en rommelen bij het zwembad, verder geen plannen meer. Morgen gaan we verkassen naar Ubud.

Op dit moment is sinds gisterenavond de alarmstatus van de vulkaan Gunung Agung verhoogd naar de fase 4, de hoogste staat van alarm. Sommigen beginnen zich zorgen te maken. In Ubud schijnt iets van een lichte aardschok te zijn geweest. Voor wie zich thuis zorgen maakt, we zitten er nu zo'n 55 kilometer van de krater vandaan, in Ubud is dit zo'n kilometer of 50. We zitten aan de westkant terwijl juist het noorden, oosten en zuidoosten de risicogebieden schijnen te zijn. We houden de berichten natuurlijk hier heel nauwlettend in het oog. Gevarenzone is nu ingesteld voor 12 kilometer rond de krater, hier zitten we dus echt ruim buiten. Mochten er dingen gaan voorvallen dan zal ik dit reisverslag gebruiken om belangstellenden te informeren.