Een middagje per Becak de omgeving verkennen

Bukit Lawang, 05-07-2013. Okee waar was ik gebleven op deze dag... Na de Orang-Oetangs hadden we voor het bereiken van ons Guesthouse nog een stop voor een lunch bij een klein open restarantje op de route. We waren toen al het park natuurlijk uit. Alec had vernomen dat sommigen van ons wat darmprobleempjes hadden, en hij adviseerde ons om Gemberthee zonder suiker te drinken. Daar zouden de buikjes van tot rust moeten komen. Ha! Lokale informatie van eentje die het zou moeten weten! Op het terras aangekomen bestelden Andrea en ik meteen Gemberthee. We kregen een lang theeglas, met bruin ondoorzichtig heet sap met op de bodem een 2cm dikke laag snippers gember, inmiddels heel wit uitgeslagen. Ik nam een slok.... Wat een bocht! Heet! Kruidig! Peper!? Het brandde zich een weg naar beneden. Brrr.... Ik kwam tot 1/3 leeg, Andrea tot de helft. Knap van haar hoor! Daarna werd er door een andere gids een voorstel gedaan voor een rondtour door de omgeving, in een Becak. (spreek uit: Bedjak) Een Becak is dus een oude brommer met een aangefröbelde zijspan met een gammel bakkie op veren. Dit alles "deskundig" geconstrueerd en gelast, alhoewel als je het laswerk moet geloven, stikt het hier van de meeuwen...aan elkaar gescheten laswerk noemen de vakkenners dit. Ik heb trouwens overal waar we zagen lassen, niet één laskap gezien, op zijn hoogst een zonnebril, maar veel vaker met geknepen ogen of tussen de vingers door. Waanzinnig. Dit moesten we meemaken, dus dit afgesproken voor de middag. De Becaks (5 stuks in een rij) stonden in de middag op de afgesproken tijd klaar om ons "aan boord" te nemen. Daar gingen we! Hobbeldebobbel met een matig gangetje richting de eerste stop: Rijstvelden. We kregen rijstvelden te zien waar de rijst bijna klaar was om te oogsten. Je kon het zó uit de are pellen en oppeuzelen, het voelde een beetje meelachtig in de mond aan. In het veld stond een klein hutje met van daaruit touwen op stokken als kabelbaantjes in diverse richtingen het veld in. Om de 6 meter twee blikjes aan elkaar aan het touwtje, en door aan het touw te rukken rammelden de blikjes. Dit om bepaalde vogeltjes ervan te weerhouden de hele rijstopbrengst op te vreten. Overdag moest er op zo'n velde permanente bewaking zijn en zat er dan ook de hele dag een knulletje in het hutje in de rondte te spieden en aan touwen te rukken. Okee, gezien, hop, weer in de Becaks, op naar de volgende stop, een Eco-farm. De naam alleen al is al genoeg voor mij voor een bedenkelijke blik, maar het was wel erg mooi. Allerhande soorten fruit, gewassen en planten worden op kleine akkertjes op een aardige oppervlakte geteeld, met natuurlijke meststoffen bemest, van het groenafval wordt weer compost gemaakt en er worden geen bestrijdingsmiddelen gebruikt. Voor Jakko was dit volgens mij een kleine terugreis naar zijn kindertijd, om al die soorten planten hier te zien. Daarna ging het verder naar een Rietsuikerfabriekje. Stel je er niet te veel van voor, het fabriekje bestond uit een golfplaten hossie met achterin een houtskoolvuurtje waar het proces plaatsvond. Helaas waren ze net een kwartier geleden al klaar, maar we konden wel het eindresultaat bekijken en proeven: Plakjes nog warme, donkerbruine rietsuiker, heet uitgegoten in ringen van ongeveer 6 centimeter, daarna afgekoeld en gestold, en heerlijk van smaak. Daarna ging het richting de "drink recht uit een kokosnoot"-experience. We werden daar aangekomen naar achteren naar een paar hutjes geleid, er werden een zootje jonge kokosnoten uit bomen gesneden, opengehakt, en met een rietje, lepel om het wit eruit te schrapen en pas aangeschafte rietsuiker aan ons aangeboden. Het smaakte naar water met een groente-achtig smaakje, helaas op dat moment niet mijn favoriet. Andréa en ik hebben er weinig van gedronken. Na even gerust te hebben gingen we verder naar een schuurtje waar men rijst aan het pellen was met een machine. Er werd rijst boven in het apparaat geschept, de schillen werden naar buiten geblazen en de witte rijst kwam er onder uit. Dit alles aangedreven door een driecilinder motor zonder daadwerkelijke demper (je moet gewoon wel binnen 5 minuten blijvende gehoorschade hebben, dB moet volgens mij zo'n 110 dB zijn) En daar liepen de 2 "operators" continu zonder bescherming in... Tussen deze werkelijk baggervette motor waar alles aan bewoog en rammelde-maar hij loopt!- liep zo'n lekkere slappe, brede vlakke riem te flapperen. Hierna tijd voor de laatste highlight: Een viisen kweekfarm waar onder andere véél goudvissen in vierkante ondiepe aarden bassins werden gekweekt. Even rondgekeken daar, daarna zijn we teruggereden naar het beginpunt. Een leuke middag! 's Avonds ben ik begonnen om weer een redelijke warme maaltijd naar binnen te werken, spaghetti met tomatensaus, en het smaakte me weer. Daarna naar bed. Er was inmiddels een feest gestart van studenten van de University of Medan, in een open ruimte zo'n 100 meter, inclusief karaoke en een hele dikke geluidsinstallatie met een zeer respectabele Subwoofer. Dit hebben we gemerkt! De hele avond nu en dan slechte zangers, en als afsluiting van het feest gingen op het laatst zo'n kwartier lang de versterkerknoppen vol open. De dreunen gingen dwars door ons Guesthouse heen...hoera!! Maar ook dàt is weer typisch Indonesië... Welterusten!?