Een dagje bij Danau Maninjau

Danau Maninjau, 16-07-2013.
Gisteravond na het eten ontdekte Jakko een stapeltje Doerians bij het restaurant, dus dat moest natuurlijk ook gegeten worden. Doerian is een grote vrucht, en daar is iets 'speciaals' aan. De vrucht stinkt bij het openen alsof 'ie rot is, een verschrikkelijke stank. In de vrucht liggen een aantal pitten, met daaromheen romig vruchtvlees. Het eten bestaat uit het uitschakelen van de neus, en de pit in je mond steken. De smaak is na een paar tellen verrassend zoet, mijn idee ging naar een soort rijpe-banaan smaak, het vruchtvlees is deegachtig in je mond. De hele avond daarop boerde af en toe de Doerian wel weer op, dan kreeg je wel een 'aparte' lucht in je neus...
Vanmorgen hebben we het eerst rustig aan gedaan, een beetje zwemmen en snorkelen in het meer, zonnen en lezen. De avond ervoor hadden we via het hotel contact gekregen met een locale gids, hij nodigde ons uit om bij zijn huis de volgende dag de jungle een stuk in te lopen naar een mooie waterval, deze keer wel met lange broek, sokken en bergschoenen. De tocht naar de waterval was weer schitterend. De gids waarschuwde ons wel voor een bepaalde plant die er op het oog onschuldig uitzag, maar bij aanraking twee weken lang pijn en slapeloze nachten zou bezorgen. Een soort extreme brandnetel. Hij ging ons telkens voor op het pad om deze plant weg te kappen als deze te dicht in de buurt stond. De waterval zelf was weer een paradijsje op zich. Vanaf een meter of twintig stortte die in een ondiepe poel, waar je, als je dat wilde, een heerlijke douche kon nemen. Het water was wel erg fris! Jakko kon het niet laten en dook in zijn onderbroek onder de waterval, wat bijna resulteerde in het verlies van dit kledingstuk door de kracht van het neerklaterende water. Hierna ging het dezelfde weg weer terug, en ook nu waren de bloedzuigers weer af en toe vervelend, ondanks dat we goede schoenen, sokken en lange broeken droegen. Andrea had er plotseling eentje op haar onderarm, die op tijd verwijderd kon worden, en op een bepaald moment voelde ik iets op mijn kuit. Snel kijken, zat er zo'n huftertje op mijn sok. Toen ik mijn sok van mijn kuit trok, gleed hij dóór mijn sok, en zat hij dus al wèl op mijn kuit vast! Maar, niemand liep een bloedend wondje op, dus dat viel uiteindelijk allemaal wel mee. Dachten we, want uiteindelijk op de hotelkamer aangekomen, bloedde het wel op Andrea haar voet, omdat er toch nog ééntje in haar sok was gekropen. Imam, onze gids, heeft Andréa ook nog geholpen met haar hand, die begon te schrijnen en jeuken doordat ze waarschijnlijk toch iets heeft geraakt. Ze vertelde dit, en hij zei meteen dat hij wel even een medicijn ging zoeken. Na even rondscharrelen kwam hij terug met een soort wortel. Deze werd gekneusd op een steen met een stuk bamboe,ndaarna schrobde hij dit over de schrijnende plek. Even later was inderdaad het schrijnende gevoel al veel minder, later op de dag was ze er helemaal van af. Onze gids geeft ook Engelse les aan 15-jarige kinderen in het dorp, van vijf tot zes uur 's middags, en wij werden van harte uitgenodigd om zo'n les mee te maken. Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen, en om ongeveer kwart over vijf stonden we bij het schooltje waar de les al was begonnen. De kinderen moesten ons interviewen, vragen naar waar we vandaan kwamen, hoe lang we nog in Indonesië bleven, enzovoort. Dit natuurlijk allemaal in het Engels, en ze werden na de gesprekjes overhoord door Imam. Dat was heel erg leuk om te doen, en na afloop moesten we natuurlijk op de foto. Het meisje waar ik mee had gesproken zorgde dat haar vriendin de foto nam, en ik hoorde tijdens het Indonesisch onderonsje de naam " Facebook" vallen. Dus ik tegen Andrea:"nou, daar gaan we dan, hup op facebook". Toen vroegen ze meteen enthousiast of wij ook op Facebook zaten, en...nou ja, afijn, vermoedelijk hebben we binnenkort een paar Indonesische meiden als vriend toe te voegen. Bij het verlaten van het schooltje begon Bart ineens een (matige) imitatie te vertonen van een Oostenrijkse Lederhosen-dans, en hij probeerde ook uit volle borst mee te brullen. Het dorp viel er even stil van. De oorzaak van deze vertoning lag aan het feit dat bij het aantrekken van zijn sandalen, hij met blote voeten midden in een nest rode mieren stond, en dit was bij navraag later volgens Bart op zijn zachtst gezegd niet echt een prettige ervaring.
's Avonds hebben we gegeten in Waterfront, en restaurantje aan het water waar je ook op een ponton òp het water kan zitten. Dat hebben we natuurlijk gedaan, en gezeten aan prachtige Palmhouten tafels en dito stoelen kregen we onze Bintangs in de fles geserveerd in bamboe kokers, met dop, en mooi versierd met wat houtsnijwerk. Later bleek dat je ze kon kopen, dus dat hebben we gedaan, want drank blijft er heerlijk koel in, en een fles rosé gaat ook in deze koker passen. De uitbater schoot zelf de herten waarvan het vlees in zijn restaurant als saté en biefstukjes te koop zijn. Dat smaakte heerlijk. De biefstukjes waren wat dun en klein, je kreeg er een aantal van, en dat maakte ze wat aan de droge kant, maar de smaak was wel goed. De man had achter de balie nog veel meer souvenirs, onder andere snorharen van een Sumatraanse tijger en een klein stukje vacht van een tijger, tegen echt ontzaglijk hoge prijzen, en het stelde op zich wat mij betrof weinig voor. Ook had hij kettingen van allerhande boontjes en besjes, en hangers van olifantenbot. Dit vertrouwden we niet echt, we schaarden dit toch een beetje inder de categorie " foute souvenirs". Volgens mij krijg je daar op Schiphol een aardige douw toe van als ze dit bij je vinden. Ook had hij een grote stopfles met daarin een ongeboren kalfje van een hert welke hij had geschoten, en de fles afgevuld met whiskey. Je kon als je wilde een glaasje uit die fles krijgen, jakko en Bart deden dat, maar ik was blij dat ik geen whiskeydrinker ben... Uiteindelijk naar het hotel terug gegaan, en na een gesprek met Imam, de gids hebben we besloten om een dag eerder uit dit hotel te vertrekken om de volgende dag weer de Rafflesia te bezoeken, en ditmaal nu deze in bloei staat, en daarna door te reizen naar Harau Valley, één van de mooiste valleien van Sumatra, volgens Imam. Na de afspraken rond te hebben gemaakt, zijn we na een paar biertjes weer lekker in ons bedje gekropen.