Tweede en laatste dag op Pulau Pagang

Pulau Pagang, 21-07-2013
Vanmorgen waren we helemaal vroeg wakker, want als je buiten slaapt, wekt het licht van de zonsopgang je vanzelf wel. Er was 's nachts nog wel even een heel klein incidentje, toen één van de gidsen wat avances naar Karin begon te maken toen ze wat water haalde uit de 'kantine'. Maar na een duidelijk gebaar van "stoppen, makker" en een op vriendelijke wijze "rot op", ging hij meteen weer weg en had ze ook verder geen last meer van hem.
Het vuur is verder dus de hele nacht bijgehouden, en werd bij ontwaken wat verder opgerakeld om een grote ouderwetse koffiepot met water te verhitten om koffie en thee mee te maken. De zon kwam razendsnel op, en zodra de eerste stralen je raakt voel je al meteen de warmte, die in de loop van de dag langzaam overgaat in hitte. De andere gids, dus niet degene met de Romantische Aanleg van vannacht, ging na het ontbijt schelpen zoeken langs het strand voor het maken van een ketting voor Karin en Andréa.
Op bepaalde plekken op het strand ligt het bezaaid met mooie schelpjes en heel veel koraal-skeletjes. Ook barst het op het strand van de Heremietkreeftjes, dit zijn hele grappige kreeftjes die een schelpje uitzoeken om in te wonen, en mee rond te lopen als bescherming. Als ze in de loop van de tijd te groot worden voor hun schelpje, zoeken ze weer een andere uit die beter past, en wippen ze over in hun nieuwe huisje. Als je ze pakt duiken ze weg in hun schelp, en sluiten ze de ingang hermetisch af met hun scharen en pootjes. Maar als je even wacht, komen ze al snel weer met hun sprietoogjes naar buiten gluren, pootjes er schoorvoetend achteraan, en dan beginnen ze al gauw weer te krabbelen. Heel leuk om te zien.
Andréa en ik liepen even een stuk het strand af, waar verderop de gids was die aan het schelpen zoeken was voor de kettingen. Plotseling zei hij: "come, come, round the island". We hadden al gehoord dat je rond het eiland kan lopen, in ongeveer een uur tijd. Andréa en ik kregen dus met zijn tweeën een mooie hike aangeboden, en met zijn drietjes gingen we op pad, over zandstrand, rotsen, steenplaten welke hier en daar begroeid waren met een soort grofbladige waterplanten, erg lastig en scherp onder je voeten als je er op stapt, dus dat werd laveren tussen de plantjes en goed kijken waar een open plekje was om je voeten op te zetten. En we liepen nog op blote voeten óók, geen slippers mee. En hij had natuurlijk geen last, die banjerde gewoon overal recht doorheen!
Onderweg maakte hij twee hoedjes voor ons van een palmblad, toen zagen we er helemaal uit als oerwoudbewoners! Op gegeven moment vroeg hij of we dorst hadden? Dat hadden we wel, want ik liep al een beetje te balen dat ik geen water mee had. Okee zei hij, dan draai ik wel even een paar kokosnoten uit de boom! Daar ging 'ie al, als en aap de boom in, en binnen de kortste keren ploften er al drie kokosnoten op het strand. Twee spleten er direct, dus snel oprapen en recht houden, de derde bleef heel en werd deskundig op een steen gespleten. Daarna was het een kwestie van hoofd achterover, kokosnoot erboven en gieten maar. De kokosmelk, eigenlijk kokoswater, smaakte heerlijk licht zoetig, daarna ook helemaal geen dorst meer gehad.
Onderweg hebben we ook nog sporen in het zand gespot van een grote varaan, maar de varaan zelf hebben we helaas niet gezien. Als je even op het strand gaat zitten en een tijdje naar zee kijkt, zie je af en toe een vliegende vis boven water komen, en die vliegen zomaar een meter of 100 vlak boven het water. Op een rotsplaat welke ongeveer een centimeter of tien onder water staat, begon de gids plotseling aan een paar zwarte sprietjes te trekken, en trok hij een soort zeesterretje met lange zwarte harige tentakels uit zijn holletje, een prachtig, beweeglijk maar verder ongevaarlijk beestje. Toen we wat beter rondkeken, bleek de rotsplaat vol te zitten met holletjes en deze dieren. Je moet het ook maar weer net weten...
Uiteindelijk waren we het rondje rond, een prachtige tocht was dat. Ondanks dat onze begeleider bijna geen Engels spreken kon, zijn we er met hem toch met handen en voeten uit gekomen.
Verder op de dag heeft iedereen wat gerommeld, gelezen, fruit eten, gewoon lekker niks doen dus. In de ochtend zijn er weer mensen bijgekomen, een tros wat volgens mij weer iets van Koreanen waren, en vier Nederlanders, vader, zoon en twee dochters. Deze zouden de volgende nacht op het eiland blijven slapen.
Wij zijn uiteindelijk om ongeveer drie uur 's middags vertrokken na een lunch van Mie Goreng met ei, want we zouden voor de kust van een nabijgelegen eiland nog een uur gaan snorkelen, voordat we op de terugweg naar het vasteland zouden gaan.
Na een vaartochtje van ongeveer een twintig minuten arriveerden we voor de kust van het eiland en konden we overboord. De boot zou ons om het eiland heen verderop weer oppikken. Na Andréa een snelle instructie gegeven te hebben over het ruggelings overboord gaan, lag iedereen in het water en konden we gaan poedelen. We waren recht boven een koraalrif afgezet, en de wereld onder water daar zag er uit als één groot Aquarium. Aan de linkerkant het rif, en naar rechts liep het af naar een schijnbaar peilloze donkerblauwe diepte. Hand in hand met Andrea liet ik de onderwaterwereld met al zijn bontgekleurde vissen en schitterende koralen aan me voorbijglijden. Ze wilde graag dat ik in de buurt bleef, want voor haar is dit de eerste keer dat ze in tropische wateren snorkelt.
Onderweg kwamen we nog wat leuke dingen tegen; als eerste zag ik tussen het koraal een grote zwarte Murene, dat zijn een soort slang-achtige vissen, die vanuit hun schuilplaats de omgeving in de gaten houden, de kop ziet er echt monsterachtig uit. Ik wees Andréa op het dier, en die schrok zich rot en zwom meteen twee meter verder op afstand. Tien minuutjes later zag Andréa een grote gele vis ergens in een hol zitten, en daar had ze prijs! Het was een grote Kogelvis van een centimeter of dertig, veertig. Ik haalde meteen Jakko erbij, die was in de buurt en was ook meteen enthousiast. Het leuke van Kogelvissen is, dat als je ze een beetje stresst en opjaagt, ze als verdediging zich in één keer als een bal met stekels opblazen, ze kunnen dan zelf bijna niets meer, en het is een heel grappig gezicht. Jakko dus met zijn hand het hol in, even paniek zaaien...en daar ging 'ie al! Met een plof zat er plotseling een stekelige, gele bal van zo'n 25 centimeter diameter in het hol. Jakko probeerde het dier aan zijn vinnen uit het hol te wrikken, maar hij zat zodanig vast dat hij niet door de ingang van het hol paste. Jakko, en later ook Bart deden pogingen door heen-en weer halen alsnog het voor elkaar te krijgen, en we lagen allemaal in een deuk van het lachen. Uiteindelijk lukte het bijna, maar toen had Bart geen lucht meer en moest naar boven, ondertussen flapperde de bal dieper, liet zich iets leeglopen, ging nog wat dieper en blies zich weer verder op en zat toen ècht muurvast! Toen gaven we het maar op en gingen verder. Uiteindelijk kwamen we bij de boot aan na een schitterende tocht, gingen aan boord en zijn terug gevaren naar Bungus Beach en Losmen Carlos.
Daar hebben we de bagage welke was opgeslagen verdeeld over de kamers en hebben eerst even lekker gedouched met koud water om het zout af te spoelen. Daarna weer lekker gegeten, terwijl de zon in een prachtige vurige zonsondergang met veel avondrood onderging.
Na het eten was het lekker uitbuiken geblazen, borrelen en daarop maar weer eens naar bedje toe.