Bezoek aan krater Nunung Sibayak en de bronnen

Berastagi, 07-07-2013
Vandaag een bijzondere dag! Tuurlijk! Vandaag wordt onze jongste 18 jaar, en mag hij verder zelfstandig autorijden! Wij waren vanmorgen al heel vroeg op, toen hij op de whatsapp schreef: Nog 4 uurtjes, dan ben ik volwassen!:-):-). Omdat het hier toen al half zeven in de morgen was, hebben we teruggeschreven dat we hier de zon van zijn verjaardag al zien opkomen. Vanmorgen kregen we ontbijt in de huiskamer. Dat zag er aardig Nederlands uit! Met scrambled egg, chocopasta, pindakaas, en geroosterde broodjes. Heerlijk! Dit was mijn eerste stevige ontbijt weer eens in dááágen!   Vandaag gaan we de vulkaan Gunung Sibayak beklimmen. 2094 meter hoog, maar wel goed toegankelijk en via meerdere tracks is de krater te bereiken. Waar wij heen gaan is het kleinere broertje van een tweede, veel hogere vulkaan een stuk verderop, maar deze is een "slapende" vulkaan terwijl zijn grotere broer veel iets actiever is. Maar dat betekent niet dat er bij deze boven helemaal niets te zien is! Wij hebben gekozen voor de makkelijkste route omhoog. Dit betekent dat we het eerste stuk omhoog met de Bemo worden gebracht via een weggetje, tot aan het punt waar de Bemo niet verder kan door een aardverschuivinkje welke de weg heeft geblokkeerd. Het vehikel redde het maar net aan, zou oud als dat ding was, af en toe moest ie bergop een paar keer een aanloop nemen om het te halen. Bij het uitstappen uit de Bemo roken we de zwavelluchten van de vulkaan al meteen. Daarna werd het lopen, over de weg omhoog. Hier had Karin het heel zwaar. Op gegeven moment moesten we de weg af, tussen een paar krijtrotsen door klimmen, en daarna de jungle weer in. Het bleef natuurlijk klimmen, klimmen, maar wel aangenamer klimmen als op zo'n asfaltweggetje. Al snel werd de vegetatie dunner en lager, de kleuren van rotsen en modder in vele kleurtonen van geel naar rood, purper naar zwart. Toen kregen we een eerste zicht op de eigenlijke krater. Een scherp gesis, stoomstralen, en hier en daar zag je gele plekken waar de pure zwavel zich op de rotsen heeft afgezet. Deze krater is niet zo'n klassieke ronde kuip met een rand eromheen, want de krater is lang geleden eens ingestort, maar je kan nog wel als je goed kijkt zien waar restanten van de wand nog staan. Maar... Wat een prachtig natuurgeweld! Uit een schuine wand, bezaaid met rotsen, stenen en gruis, sissen en bulderen er grote stoomstralen schuin de aarde uit, met grote plekken aangegroeide zwavel eromheen. De zwavel heeft zich afgezet in naaldvormige kristallen, van het zuiverste, helderste geel, een werkelijk prachtige kleur. Hier en daar borrelen er waterpoelen, daar kookt het water. Voor mij is het geluid van de ontsnappende stoom net of er een hogedruk-stoomleiding ergens is gesprongen. Als ik dat geluid op mijn werk hoor, weet ik dat ik niet vroeg thuis zal zijn die dag. De stenen en rotsen rond deze gaten zijn wittig, bros en scherp, maar ook licht van gewicht. Andrea pakte een kei zo groot als een hoofd op en tilde die met één hand zo boven haar hoofd. Powerrrr-Woman! We konden tot naast al dit geweld komen om dit te bewonderen. Niet te lang, want de ogen gingen langzaamaan op stokjes staan van de zwaveldampen, en het geluid was redelijk oorverdovend. Karin was aan de rand van de kraterwand achtergebleven, omdat de toegankelijkheid naar hier nog wat zwaarder was, en omdat ze genoeg had aan de hele klim voorafgaand. Ook zijn de stenen en rotsen waar je op loopt erg scherp. Als je hier op je klep gaat... De gids stelde voor om verder naar de rand te lopen, omhoog naar een punt waar je een prachtig uizicht op de omgeving hebt. Omdat dit nog zwaarder zou zijn voor de kids en omdat Karin nog bij het begin zat, besloot Bart om met de kids terug te gaan naar Karin. Jakko, Andrea, de gids en ik gingen verder. Via een stevige klim over prachtig gekleurde rotsen kwamen we eindelijk op de top aan, met een werkelijk adembenemend uitzicht daar. Dit adembenemende was helaas wel tweeledig. Jawel, adembenemend als je de omgeving zag! Een prachtig vergezicht richting Lake Toba, welke zich in de verte tussen twee bergen en een tussenliggende bergrug zou moeten bevinden. De bergen en bergrug zagen we, maar Lake Toba ligt er te diep tussen om de al te kunnen zien. Ook kan je in de verte een grote goudkleurige Boeddistische tempel zien liggen, die steekt als een gouden kroontje boven het landschap uit. Alleen betrof het tweede adembenemde aspect het feit dat we tegen het punt aan keken waar de meest recente lavastroom was geweest. Dit betekende hier dus: Véél stoom en een gigantisch prikkende, bijtende zwavellucht! Na dit alles te hebben bewonderd ging het via een iets korter paadje weer omlaag, waar Bart, Karin en de kinderen waren. Ze waren al begonnen met de terugweg, zodat ze eigen tempo konden aanhouden. De terugweg was exact het pad terug als heen, en uiteindelijk zaten we weer in de Bemo voor vervoer naar de warmwaterbronnen aan de voet van de vulkaan. Deze bronnen bestaan uit een aantal bassins, waar heel zwavelhoudend water met verschillende temperaturen in wordt gehouden. Het ziet een beetje melkachtig door de mineralen en zwavel. Dat was even een heerlijk rustmomentje, lekker dobberen in de baden en genieten van de rust van de natuur om je heen. Na een grondige afspoelbeurt gingen we nog iets verder, want ook het bezoeken van de gouden Boeddistische tempel stond nog op het programma. Bij aankomst werden we overweldigd door de aanblik van deze tempel. Helemaal goudkleurig geverfd, het schitterde gigantisch in je ogen, je had bijna een zonnebril nodig. Wel heel mooi om te zien. De dames moesten weer bedekt, wel iets minder streng als in de Moskee, maar er moest wel een Sarong om de heupen. Andrea had haar eigen Sarong mee, Karin kreeg er één te leen. Eerst om de tempel heen alles bewonderen. Van prachtige houtgesneden dubbele deuren, gebedsrollen, een prachtige klok met stootstok, en een prachtige fond waar je wierookstokjes in kan steken. Dit alles prachtig versierd. Binnen in de tempel was het al even prachtig. Een schitterende marmeren vloer, hier en daar met meerdere soorten marmer ingelegd tot prachtige patronen, gaf je voeten een heerlijk koel gevoel. In het midden een soort altaar, rondom aan vier kanten een marmeren beeltenis van Boedda, met daarvoor kussentjes om te bidden, wat veel Indonesiërs en andere Aziatische mensen ook daadwerkelijk deden. Erg mooi om te zien. De lamp boven het altaar was er ook weer één van Bombastische afmetingen en adembenemend mooi van alle versieringen. Inmiddels was het weer tijd om naar Thalita terug te gaan. Daar aangekomen eerst wat opgefrist, en 's avonds zijn we richting centrum gelopen voor het avondeten. Dat ging via de fruitmarkt, waar overkapt allerhande fruitstallen met hoogopgestapeld fruit stonden opgesteld. Hier en daar fruit geproeft, en het is allemaal even zoet en lekker. We hebben wat ingeslagen voor de reis morgen naar Lake Toba. Gegeten in Mexico Fried Chicken... Jawel, net als de Kentucky FC, met gekopieerde huisstijl. De bediening werkte niet erg effectief, dus het duurde even voordat we eten hadden, maar het was lekker! Omdat het na het eten al laat was besloten we om met de Bemo terug naar onze kamers te rijden. Na er eentje aangehouden te hebben en hem de weg te wijzen waren we weer snel terug. Daarna meteen slapen, want het was al laat. Weer een dag ten einde, het lijkt wel steeds sneller te gaan...

PS: Kleine dienstmededeling! Ik maak mijn verslagen offline in een tekstverwerkingsprogramma, en plaats dit online zodra ik de gelegenheid heb. Echter, bij het overzetten van de tekst naar het online tekstveld van waarbenjij.nu vallen de tussenruimten cq. extra ruimten tussen de zinnen weg. Hierdoor ziet de tekst er erg op elkaar gepropt uit. Ik kan hier weinig aan doen helaas, dat kost mij heel veel extra tijd.
Mijn excuses hiervoor!
Loek..