Eerste dagen in Makassar

De eerste dagen in Makassar

De vliegreis is zonder problemen verlopen. Op de luchthaven van Jakarta moesten we voor de transfer wel de koffers van de band halen omdat we overstapten van Transavia naar Garuda.

Deze transfer ging lekker op z'n Indonesisch; een man die als kruier optrad nam onze koffers mee en bezwoer met het hand op zijn hart dat alles goed zou komen. We-waren-benieuwd! Waar gaan ze terechtkomen? Gelukkig! We konden ze inderdaad vlekkeloos in Makassar van de band plukken.

In Jakarta ook de visums gekochtmet onze op Schiphol gepinde $35 p.p. Het hele circus hiervoor weer doorlopen: betalen, bonnetje mee, volgend loket, stickertjes van de visum plakken, stempeltjes enzovoort.

In een vliegtuig met bijna alleen Indonesiërs en ons als enige "Belanda's"(Hollanders) naar Makassar gevlogen. We hadden allemaal een shirt met Indonesische tekst aan. Die van Jakko: 'Pulang Kampung'(ik ga naar huis'), en bij ons: 'Saya ikut'(wij gaan mee), waar we hoe verder we reisden steeds meer de lachers op onze hand hadden.

In Makassar aangekomen een taxi regelen. Er stonden er een stuk of 10 te dringen bij de uitgang om ons in te palmen, terwijl we dachten dat om 0:30 uur er wel geen hond zou zijn. De prijzen die ze vroegen beviel ons niet, dus dan maar officieel een taxi bij de speciale balie bestellen. Dit ging met behulp van een scherm met daarop zo'n 20 taxibedrijven. Eentje blind gekozen, en wat bleek? Alle te kiezen bedrijven waren dezelfde schreeuwers als die bij de ingang stonden...

Maar goed, de winnaar van deze loterij werd opgetrommeld en mocht ons rijden. Een ritje van een half uur, en we waren in ons hotelletje. Prima hotel! Alles was gewoon héél en deed het ook! En achteraf:supergoedkoop! We hebben voor twee kamers voor drie nachten 400.000 Rupiahs betaald, en dat is omgerekend zo'n €28,-...we konden het niet geloven maar toch was het zo.

Nog even in een supermarktje om de hoek wat drinken en chips gehaald. Alcoholhoudend hadden ze niet, aangescherpte regels/wetten, dan maar alcoholvrije Bintang in blik. Smaakte als de vroegere Buckler. De chips was van Lays, met een smaak die volgens de verpakking en na vertaling door Jakko 'zee-onkruid' bleek te zijn. Toch gekocht, en het smaakte toch wel goed!

De volgende morgen op tijd er weer uit, en ontbeten. Standaard was er alleen geroosterd brood met lichtgevende Jam in twee kleuren...lekker veel kleurstoffen! En zoeter dan suiker. Via de menukaart op tafel maar Omelette en Nasi Goreng Kampung besteld, echt lekker voor op de nuchtere maag! Dit hebben we eigenlijk iedere morgen zo gedaan. De kokkin moest er wel elke keer voor worden opgetrommeld.

Daarna de stad in. Eerst geld wisselen, want Jakko neemt altijd contant mee. Voordat we een Money Exchange hadden gevonden waren we al bijna een keer de stad door, elke keer werden we doorgestuurd van bank naar bank. Eindelijk het speciale geldwisselkantoor gevonden, en Jakko verliet het pand met een aantal bundels Rupiahs, ongeveer een pak van een centimeter of 5 dik. Men vroeg nog net niet of hij er een tasje omheen wilde. Ook wij gingen pinnen, en dat gaat meteen in de miljoenen...

Fort Rotterdam hierna bezocht, dit is een oud Fort uit de Hollandse tijd, en nog in redelijk goede staat. Natuurlijk weer met Jan-en-alleman op de foto, want daar zijn Indonesiërs nog altijd gek op: samen met een 'Belanda' op de foto maakt hun hele dag goed.

Na een paar biertjes op het terras aan zee, waar ik voor mijn collega's een foto heb gestuurd van een Bintzng bier met op de achtergrond zee en palmen (om ze wat op te mrikken voor de nieuwe werkdag...) hebben we een fiets-bedjak gehuurd voor een rit naar een afspraak met Jakko's verleden.

Deze afspraak was een drankje drinken met dhr.Brandsma, een predikant die Jakko vanaf zijn kindertijd goed kent. Een vriendelijke, en krasse man van 83 jaar die gewoon nog steeds op eigen houtje wanneer het maar kan naar Indonesië reist. Na een uurtje teruggegaan naar het hotel en gegeten op het dakterras van het hotel onder het genot van een paar Bintang bieren.

De volgende dag weer op pad, eerst op bezoek bij Ibu Vero, een Indonesische dame, ook een goede kennis van Jakko. We dachten dat we de hele stad door moesten, bleek ze een paar huizen naast het hotel te wonen! Hoe toevallig kan het zijn. Ook deze dame is 84, nog zeer goed bij de les, en ze spreekt een paar woordjes Nederlands. Bij het weggaan nodigde ze ons uit voor het avondeten, wat wij erg aardig vonden en dus aannamen.

Na het bezoek was het tijd om te zwemmen en snorkelen, en dit deden we op een eilandje voor de kust, genaamd Samalona, door ons natuurlijk meteen omgedoopt tot Salmonella, want we houden de humor er natuurlijk in. Met een klein bootje zijn we erheen gevaren. Op het eiland gekomen een plekje gezocht, en al gauw kwam men vragen of we bier wilden en wat te eten. Op het hele eilandje stonden overal barbecues te dampen met versgevangen vis erop. Als eten werd ons een pasgevangen Black Tip Rifhaai aangeboden, een jong dier van zo'n 50 centimeter lang. Daar hadden we wel oren naar! Zo'n beest op de grill was zeker een bijzonderheid, want het schoonmaken en prepareren trok aardig belangstelling. Het werd op onze plaats geserveerd met rijst, groenten, tomaatjes, enzovoort. De haai smaakte zó lekker dat zelfs Andrea een stuk gegeten heeft, en dat mag wel in de krant!

In de loop van de middag begon het weer behoorlijk te betrekken, in de verte flitste en donderde het en het kwam steeds dichterbij. Gesnorkeld hadden we al, en onder water was het koraal niet echt veel. Erg beschadigd en op veel plekken helaas dood. Dus besloten we om een beetje op tijd naar Makassar terug te keren. Inmiddels brak de stortbui los, maar dan wel met regenwater met douchewater-temperatuur. Terugvaren tijdens een onweersbui op open zee? Geen enkel probleem voor onze Indonesische kapitein!

In de haven teruggekeerd hoosde het van de lucht en waren we zeiknat. Meteen een Bemo ingedoken voor de rit naar het hotel. Voor de onwetenden onder ons: En Bemo is een bestelbus waar alles is uitgesloopt, met een klapdeurtje aan de zijkant die eigenlijk altijd openstaat, met twee geïmproviseerde banken aan de zijkanten. Gelukkig waren er weinig mensen op straat, want de chauffeur had nul zicht vanwege een volledig belagen raam en de beschikking over één versleten ruitenwisser. Zonder dodelijke ongevallen kwamen we in ons hotel aan.

's Avonds voor het diner bij de Indonesische dame moest Robert nog even pinnen. Op de terugweg naar het hotel stapte hij bijna in een open gat naast de stoep, waarbij hij bijna in het eronder stromende riool verdwenen zou zijn...jaja, je moet 24/7 als je daar loopt je ogen openhouden!

Het eten was uiteraard puur op Indonesische wijze en echt heerlijk. Niet te laat gemaakt, deels uit respect voor de hoge leeftijd van onze gastvrouw, maar ook wij wilden op tijd in bed liggen, want de volgende dag gaan we op tijd de reis beginnen naar het dorp waar Jakko in zijn kindertijd heeft gewoond, en dat is een volle dag rijden. Ook hebben we vernomen dat de weg erg slecht is, en als ze dat dáár al zeggen...

Wanneer dit verslag en volgende verslagen kunnen worden gepost is op dit moment niet duidelijk. Ik probeerde dit verslag nog in het hotel te posten (goede Wifi!), maar toen ik bijna klaar was met het verhaal liep het zootje vast en was ik het hele verhaal weer kwijt. Zodra er ergens Wifi is ga ik stuk voor stuk de getikte verslagen posten...Maaf!(Sorry!).

Wordt vervolgd...