De klim naar de waterval boven Loko

Klim naar de watervallen boven Loko

Zaterdag 6 juni 2015

Vandaag staat een tocht op het programma naar de waterval boven het dorpje Loko, een kleine Kampung een paar kilometer naast Mamasa. De watervallen zijn vanuit Mamasa op de berghelling er tegenover goed te zien, soms drijft op die hoogte een wolkenband voorbij. Dat wil wat zeggen over de hoogte.

Vanmorgen vroeg eerst schuin naar de overkant, naar een van de kennissen van Jakko, genaamd Soleman..

Hij had de avond tevoren aangegeven om mee te gaan. Er waren eerst onduidelijkheden over de gids die ons na Loko naar de waterval zou leiden, want je moet goed de weg weten voor wat betreft de route, want het zijn niet allemaal paadjes met bewegwijzering hoe daar te komen. Zonder een Local kom je er nooit.

Uiteindelijk is er toch wat geregeld, er zouden een paar gidsen in Loko staan.

De tocht begon zoals gewoonlijk gemoedelijk. Weer veel belangstelling van mensen die vanuit huizen en winkeltjes toch wel even precies wilden weten waar we nou weer naartoe gingen. De kennis van Jakko was ook in het grootste deel van hetr dorp bekend, zodat er wat afgebept werd met elkaar.

Richting Loko begon de weg al pittig te steigen, we liepen nog op beton, maar een deel van de weg veranderde al weer snel in kleisporen, en dat aardig fors omhoog.

Met 'opgewarmde spieren' zullen we maar zeggen kwamen we in Loko aan.

Daar ontmoetten we de drie gidsen (3? Is dat niet veel?) waarvan een was uitgerust met een machete, de Indo-naam is me even ontschoten. Volgens Jakko is het geen Klewang, want die hadden de KNIL militairen destijds. Het feit dat er een zo'n kapmes meehad deed bij mij het vermoeden rijzen dat het wel eens een aardige Jungletocht kon gaan worden.

De tocht omhoog naar de waterval was....... Laat ik zeggen dat er geen roltrappen aanwezig waren.

Beter gezegd en uitgelegd, de tocht omhoog was behoorlijk zwaar. Het ging achter elkaar lopend, over paadjes meestal niet breder dan krap een halve meter op zijn hoogst, soms nog smaller. Af en toe glad van de oranje en gele vette klei, in vorm gestoken tot een soort trappetjes, over boomstronken of eronder door, door struiken, varens, bossen, en dat steil omhoog. Heel af en toe had je een soort leuning van een liaan, waaraan je je kon optrekken. En dat een uurtje of drie lang. Ik kan je vertellen: Dat is zwaar. Als je door het Schoorlse duingebied dwars door de natuur gaat, van de paden af, dan is dat nog een snelweg vergeleken bij dit; dit was echt de zwaarste jungletocht die ik in ieder geval heb gehad. Verderop bovenin toen het groen echt dicht begon te worden kwam het kapmes eraan te pas om een doorgang hier en daar te hakken. Nu begreep ik waarom er drie man mee waren.

Op een bepaald moment kwamen we in de nevel van een wolk terecht, een beetje miezerig weer. Het koelde langzaam wat af en ook kwamen we hoe hoger we kwamen tussen de koffiestruiken te lopen, waaraan de koffiebessen met daarin de bonen uiteraard al begonnen te kleuren. Bij navraag bleek het om de Arabica soort te gaan. Verder ging het weer, overstekend over stroompjes fris, helder water. Lekker koel voor de voetjes. Waar nodig staken de gidsen een hand toe, want vaak gleed er wel eentje uit, maar ook de gidsen dus we waren niet de enige gelukkig.

Eindelijk bereikten we de voet van de waterval en konden we rusten en de omgeving bewonderen. Volgens onze camera welke een hoogtemeter heeft, zaten we op 1742 meter boven zee. (Mamasa ligt op ongeveer 1100 meter boven zeeniveau, volgens dezelfde hoogtemeter.)

Na een uurtje daar gezeten te hebben moesten we natuurlijk het hele end weer terug, maar zoals altijd: De terugweg lijkt altijd wel wat sneller te gaan. Op de terugweg namen de gidsen ook nog even een paar grote zakken met een soort meloenen op de rug mee naar beneden. Echt, wat een klipgeiten zijn dat, natuurlijk hun hele leven niets anders gewend. En in de tussentijd ook nog eens babbelen en roken.

Maar, we moesten allemaal echt een compliment maken naar Andrea, de enige vrouw in de groep.
Wat een kanjer en een volhouder is dat, en wat een taaie. Echt een groot compliment, ook mede vanwege het feit dat ze een enkel de dag ervoor op een randje gebrokkeld asfalt op de weg licht verstuikt heeft. Die ziet nu dan ook aardig dik. En dan ook nog met een knie met gereviseerde kruisbanden...petje af.

In Loko teruggekomen weer een visite afgevinkt bij een oude dame waar Jakko nog echt langs moest, want tijdens de weg terug belde ze al twee keer of we toch wel echt kwamen. In een heel klein huiskamertje namen we plaats en kregen we eten aangeboden in de vorm van witte rijst met gekookte kip.

Tijdens het gesprek en de foto's kijken kwam er ook nog een verdwaalde kuiken de kamer in, en het scheelde niet veel of een kip liep ook nog met een roedel kuikens de huiskamer door, maar ze bedacht zich op tijd, Na de maaltijd verzamelde de rondlopende kat alle kippenbotjes onder de stoel van Andrea om die daar nog verder af te kluiven. Ook de keuken werd in de zoektocht niet overgeslagen.

De autootjes deden het weer erg goed bij de drie jongetjes, en voor het meisje had ik nog een bellenblaas in mijn rugtas. Superverlegen nam ze het aan, maar Jakko zei dat ze er wel erg blij mee was. Tja, als je ook bijna niets verstaan kan...

Hierna zijn we teruggelopen, hebben allemaal een Mandi-douche genomen en hebben gegeten in het dorp.

We zijn alle vier behoorlijk aan het einde van ons latijn.

Jakko had van zijn bezoek gisteravond een fles bier meegekregen en die hebben we met zijn vieren gedeeld, want de overige voorraad is al weer op. Ze zullen wel denken in het dorp...

Morgen gaan we als het goed is een plaatselijke kerkdienst meemaken, waarbij ook een dochter van de man die vandaag met ons mee was, wordt gedoopt. Halleluya! We zullen het meemaken!