In Seminyak, de laatste dagen

28-30 september

Vandaag, 28 september, rijden we naar Seminyak, om daar de laatste dagen op Bali door te brengen. We hebben daar een hotel gereserveerd, het Amalfi hotel. Via Booking.com geregeld met een inmiddels behoorlijk grote korting. De rit erheen voert ons weer langs kleine nederzettinkjes met weer ontelbaar veel kleine tempeltjes. Aangekomen in het hotel blijkt dit eindelijk eens gelijk op te gaan met de getoonde foto's op internet. Verrassend, want meestal moet je de foto's met een behoorlijke korrel zout nemen wat de uitgestraalde kwaliteit van het geheel aangaat. Kinky detail: de badkamer op de hotelkamer bestaat uit een glazen raam, zodat degene die in bed ligt, zijn beminnelijke partner live kan zien douchen of een bruine trui ziet zitten te breien. Echter een rolgordijn kan desgewenst het één en ander afschermen.

's Middags meteen een loopje in de omgeving gemaakt. Even lekker wat eten in een kleine Warung aan het strand. De Rosé blijkt hier in vergelijking met de rest van het eiland verrassend goedkoop, omdat Andréa en ik toch in de 'strand-mood' zijn bestellen we een fles, het blijkt een heerlijke Balinese Rosé te zijn, geserveerd in een emmer met ijswater en klonten ijs...heerlijk! Daarna verder gelopen over het strand. Inmiddels loopt het tegen zonsondergang en we besluiten om een gelegenheid te zoeken met zitzakken en tafeltjes om afscheid van de zon te nemen en meteen wat te gaan eten. We vinden een heel mooie relaxte tent met heerlijk eten. Uuteraard wel wat aan de dure kant, maar het zit echt heel ontspannen en rustig. We hebben meteen daaraan aansluitend de avond doorgebracht.

29 September: Op naar Tanah Lot, om daar de Tempels te bewonderen die een stukje de zee in steken. Ook hier moet een foto worden gemaakt van Jakko, in vergelijking met een foto uit '76. We pakken een taxi, want om te lopen is veel te ver. Maar om met een auto door Seminyak en Kuta te rijden is bijna onmogelijk, werkelijk overal staat het bijna muurvast en overal, tot aan de voetpaden aan toe, zwermen de scooters overal tussendoor. Toch eindelijk door alles heen kunnen laveren, en gearriveerd in Tanah Lot. Hier blijven we een uurtje, de chauffeur wacht op ons. Gelukkig is het net laag water, dus kunnen we op de plek komen bij één van de Tempels waar destijds de foto is gemaakt, bij hoogwater zou dit onmogelijk zijn geweest. Een andere tempel daar is met het vasteland verbonden via een natuurlijke boogbrug, maar dit is afgezet, niemand mag dit betreden. Alleen de dame met de offertjes heeft dit exclusieve voorrecht. Na even rondgekeken te hebben weer terug naar de auto, om ons te droppen in Kuta, bij het Hard Rock Hotel.

Daar aangekomen heeft Jakko even uitgelegd wat hier in 1995 was: Absoluut helemaal niets dus. Meer dan het einde van een asfaltweggetje en een Warunkje was er niet. Nu is alles helemaal volgebouwd, maar je kunt zo het strand op en dat is nog wel mooi groot. We zien over het algemeen Australische jongeren midden op de dag, midden op het strand in de bloedhitte bakken, en zo te zien recht uit het vliegtuig...mij niet gezien! Na even een stukje verderop gelopen te hebben, vinden we een stekkie op het strand in de schaduw: Plasic stoeltjes, koelboxen met ijs en drinken, en een paaltje met bord waarop vol trots staat vermeld: "Bejo's Café - Bloody Bagus Mate". Daar hebben we een tijdlang gezeten, onder het genot van enkele biertjes. Daarna weer een taxi gepakt, en ons laten vervoeren naar het restaurant van gisteravond voor het avondeten, want dat beviel ons wel prima. Ik heb de avond, en tevens voor mijzelf de vakantie officieus afgesloten met een lekkere Jameson Irish whiskey.

De volgende dag (dat is vandaag terwijl ik dit verhaal tik op de luchthaven van Denpasar) is eigenlijk een beetje een wacht dag. Vanmorgen de koffers volgestampt met alles wat mee moet - hoera, we redden het! - en afgegeven ter bewaring bij de receptie. Nog even het stadje ingegaan om wat laatste dingetjes in te slaan, onder andere een tubetje secondenlijm om mijn leesbril bij elkaar te plakken die vanmorgen toevallig spontaan brak. Heeft nogal geholpen, bij het uitladen van mijn koffer brak die wéér, en de secondenlijm heb ik al weggegeven aan de eigenaar van de kleine Warung in Seminyak waar we voor de laatste keer Soto en Nasi Goreng hebben gegeten.

Nou, tja, dit was het dan volgens mij wel zo'n beetje wat het interessante deel betreft. Zoals het er nu uitziet komen we wel weg via Denpasar airport, de Gunung Agung heeft zich gelukkig tot nu toe koest gehouden. Nu nog alleen véél uren vliegen en Jakarta airport en Singapore airport doorkauwen en dan zijn we weer thuis in ons, naar wij uit het nieuws hebben vernomen, zeer natte landje.