Een dagje Medan: Een aparte ervaring!

Medan is de op twee na grootste stad van Indonesië, met hier en daar nog Nederlandse sporen in de stad. Dit wilden wij wel eens gaan bekijken, dus gingen wij vandaag een dagje Medan doen.
Het verkeer hier is echt een regelrechte chaos. Ze rijden hier in principe links, en dan met de nadruk op "principe", want in de praktijkrijdt iedereen waar ook maar ergens een vierkante centimeter ruimte is. Er wordt door twee voertuigen tegelijk een brommer ingehaald, terwijl het tegemoetkomende verkeeral bijna op dezelfde plek is, dus dan perst alles maar een beetje in elkaar, en dan gaat het wonderbaarlijk toch weer goed. Er rijdt hier van alles: van zelf in elkaar geflanste zijspanbrommers via brikken die op zijn zachtst gezegd geen apk hebben, tot aan (hier en daar) splinternieuwe Toyota's en Seats.En dat alles wurmt zich in één groot verkeersinfarct door Medan. Als het zootje even stilstaat, wriemelen er direct kinderen met koopfrutsels en zelfs muzikanten tussen al dat blik en roest door om wat te verdienen.
Dat met die muzikanten maakten we mee toen we door Medan reden in een soort bedrijfsbusje welke was omgebouwd tot meerpersoons-taxi. Dat gaat makkelijk hoor, de achterklep is dichtgelast en in het laadruim zijn twee banken aan weerszijden tegen de wand gelast. Een soort van klapdeurtje in de zijkant geplempt, en voilà, je hebt een groepstaxi.
Dan zit er nog wel een mannetje bij dit deurtje, om te voorkomen dat er passagiers tijdens de rit worden gestrooid, dit omdat vanwege het ontbreken van airco de deur altijd open staat.
Toen we dus even stilstonden, werden we getrakteerd op een ballade van twee man en een gitaar die bij het deurtje begonnen te spelen, was wel erg leuk.Met 1000 rupiah fooi gingen ze weer verder.
De bedragen, daar moeten we ook aan wennen... het gebeurt niet elke dag dat je anderhalf miljoen uit een pin-apparaat trekt, jammer genoeg is dit omgerekend krap tachtig euro.
Medan zelf is een aparte ervaring om in rond te lopen. Wij waren werkelijk de enige blanken op straat, dus waren we weer een behoorlijke bezienswaardigheid. Werkelijk ie-der-een wil aandacht van je, iedereen roept en lacht naar je, het enige wat ze willen is dat je terugroept, lacht en zwaait.

Wij kwamen op gegeven moment op een soort markt plek, waar de straten niet zijn geplaveid, waar de plaatselijke slager met zijn koopwaar buiten op klanten zat te wachten. Zijn vitrine bestond uit een tafeltjemet een paar lappen karton erop, waar de kluiten varkensvlees open en bloot vliegen lagen aan te trekken.
Wij natuurlijk vragen of we foto's mochten nemen, met idee van:dat zullen ze wel vervelendvinden... niet dus! Ze vonden het allemaal prachtig!
Ook hebben we de grootste Moskee van Medan bezocht.
De heren moesten allemaal een Sarong over de korte broek aan, en de dames moesten een sjaal als hoofddoek dragen om de Moskee te mogen betreden.De Sarong kan je gewoon omslaan rond je middel als een badhanddoek en dan omkrullen zodat ie blijft zitten.
Zo aangekleed betraden we het plein voor de Moskee.
Er was die dag een soort bijeenkomst van een heleboel jongeren uit verschillende Aziatische landen die op dat plein plaatsvond. Toen wij op het plein kwamen resulteerde dit dat er zo'n tweehonderd bruine gezichten onze kant uit keken.
Na de Moskee van binnen te hebben bekeken, kwamen we weer buiten, en op dat moment waren de groepen net bezig om een grote groepsfoto te nemen.
Ik zei tegen Jakko: "Kom op Jak, effe lache" Ik ging naast de fotograaf staan met mijn camera om ook de groep te fotograferen, en Jakko deed aan de andere kant hetzelfde. De hilariteit in de groep! Niet te beschrijven!
Wij moesten natuurlijk direct ook tussen de groep gaan zitten voor een f