Orang-Oetangs spotten in de jungle

Bukit Lawang, 05-07-2013
Vandaag weer een nieuw hoogtepuntje meemaken: Orang-Oetangs spotten in Leuser National Park, het beschermde leefgebied van deze dieren bij Bukit Lawang. Ik had lang en goed geslapen, dus voelde me goed om de tocht aan te kunnen. Naar mijn idee was de accu dus lekker vol. We moesten er al om half zeven uit (gaap), want om zeven uur zouden we buiten klaar staan. Dat werd dus wekkertje zetten, maar we stonden er wel om zeven uur. Alec wilde zo vroeg omdat er dan in het gebied nog bijna geen groepen zouden rondlopen, het was dan nog lekker rustig en koel, we hadden dan het gebied voor onszelf. Na tienen zei hij, is het "one Tourist Highway". Daar heeft hij achteraf gelijk in gehad. Dus mensen, tip: Boek zo vroeg mogelijk! De start was een korte wandeling door het gebiedje achter ons Guesthouse, met als extraatje een korte tour, of doorsteek over het terraas van het sjieke Ecolodge-Guesthouse, dwars tussen alle tafeltjes door waar oudere dames en heren sjiek hun ecologisch verantwoorde breakfast zitten weg te smikkelen. Kan je het je voorstellen? Betaal je een -voor dit land alrhans- godsvermogen voor een verblijf aldaar, komen er langs je ontbijttafel een stel figuren langsgemarcheerd, met kleren die eigenlijk al twee dagen terug de wasmachine hadden moeten zien, maar toch nog maar even aangetrokken, want ja je weet maar nooit en je gaat toch weer zwaar zeten... Dat kan toch ook alleen maar in Indonesië, lekker makkelijk allemaal. Daarna volgde er een fijne trap met van die lange treden, grote keien met bamboebalkjes er omheen. Niet lang hoor, maar 16354883 treden ongeveer. Althans in mijn beleveniswereld. Bovengekomen bespeurde ik dat toen al mijn accuutje al weer pittig leeg was gelopen... Oef, dat was in mijn tijd bij de Commando's wel anders..:-) Gelukkig had Andrea de avond ervoor een paar flesjes sinaasappelsap met wat pulp erin gekocht; een slokje hiervan kikkerde me bijna meteen weer wat op. Oookeee.... Dat betekent dus lopen op "snelle suikers". Afijn, verder maar weer, want nu waren we aangekomen bij de ingang van het eigenlijke park. Vanaf hier ging het met een smal paadje verder de jungle in. Af en toe een stevige maar korte klim. Plotseling werd Alec gespannen; hij had iets gezien. En ja hoor, meteen de hoofdprijs, een moeder met baby. Met een stukje fruit werd ze verleid om naar beneden te komen. Zó wild zijn ze dus nu ook weer niet. Nu konden we ook haar baby goed zien; wat is het toch een aandoenlijk en pittig gezicht, zo'n baby'tje vastgeklampt aan moeders! En wat indrukwekkend en toch wel bevoorrecht voel je je om deze dieren in hun eigen leefgebied te kunnen bekijken, en niet van achter tralies. En wat bewegen ze zich weloverwogen en majesteit-achtig als ze zich in de bomen voortbewegen. Na een tijdje moesten we een paar meter verkassen. De gids van een echtpaar welke op dat moment ook aanwezig was, zei nog:"ga hier langs, ga hier langs". Maar wij natuurlijk eigenwijs, liepen we recht in een struikje rotan. En wie Rotan in natuurlijke habitat nog niet kent, dat zijn een soort varenbladeren met lange uitlopende sprieten, en uitlopende stronken, net als braam, en dan voorzien van zéér veel weerhaakjes, millimeter groot en zo scherp als scheermes. De dames lagen bij de kuiten meteen open, Andrea bleef vastplakken aan een paar bladeren, en haalde hiermee nog even een steel of stronk langs mijn enkels. Mmmmm, lekker bloeden allemaal. Hierna trok het fruit nog een groep brutale Makaken aan, je weet wel, de bekende Apenheul-apen. Hierna waren we met zijn allen weer getuige van een volledige wip van een stel Makaken, tot en met het "Happy-end" aan toe. Een paar minuten later inspecteerde meneer bij mevrouw nog even visueel of de "boodschap" duidelijk was overgekomen, en hij zag er tevreden uit. Toen daarna de mevrouw van het handere groepje nog even vol op de staart van een Makaak ging staan en deze bij haar nog bijna verhaal kwam halen ook, hadden alle partijen er genoeg van en gingen weer ieder een kant op. Hierna hebben we nog twee keer een Orang-Oetang gezien, en een groep Blauwmakaken, redelijk zeldzaam omdat deze soort alleen op Sumatra voorkomt, marr die hadden we al genoeg gezien in Tangkahan. Daarna was het tijd voor de Lunch. Blij dat ik effies kon zitten. Er werden Passievruchten, Ananas, en een soort kleine Mandarijntjes geserveerd. Dit alles met Maria-biscuitjes. Vooral zo'n mandarijntje gaf me een lekkere boost. Hierna op de terugweg langs indrukwekkend grote bomen. Op de terugweg vertelde Alec dat we echt veel dieren hadden gezien, want tijdens de lunch zagen we nog 4 Gibbons en nog een Orang-Oetang... en in het park ZIJN maar 4 Gibbons! Met een tevreden gevoel weer in de Guesthouse aangekomen om elf uur. 's Middags hadden we ook nog onverwachts een activiteit, maar daar vertel ik in het volgend reisverslag over, anders wordt het verhaal zo lang. Tot zienus!