Op weg naar Samosir en Lake Toba!

Berastagi, 08-07-2013
Vanmorgen weer op tijd opgestaan, want vandaag reizen we verder naar Samosir, Lake Toba, een rit van zo'n 3 uurtjes. Na koffers en tassen te hebben gepakt, eerst weer tijd voor een ontbijt in de huiskamer. De tafel werd gedekt door de vrouw des huizes en de gids van onze vulkaantrip gisteren, die ook hier wat meehelpt. Zij zou ook nog even wat eieren bakken, dit waren eendeneieren. Na een ei in de pan gebroken te hebben liep ze weer weg om sap te persen en andere klusjes te doen... Dit leidde er natuurlijk uiteindelijk toe dat er grote rookwolken uit de keuken begonnen te komen. Inmiddels was de Nederlander, Willem, ook opgestaan en had even stil bij ons gezeten, en die ging maar eens in de keuken kijken om te zien of de Crematie al in besloten kring had plaatsgevonden. Dat bleek het geval, en er waren nog maar twee eieren over. Na Democratisch overleg kregen Andrea en ik de laatste eieren, deskundig gebakken door Willem. Zijn vrouw liet ons foto's zien van hun huwelijk, en dat het Willem's tweede huwelijk was na het overlijden van zijn eerste vrouw. Nadat we wat begonnen te praten met hem over Alkmaar en omstreken, en de naam Leeuwenkamp, praatte hij gezellig mee en bleek het een hele lieve bescheiden man te zijn die zijn oude dag met totaal niets doen leefde, en hij genoot er met volle teugen van. Bij vertrek was zij licht emotioneel en kreeg Andrea een dikke knuffel van Willem. Wat een lief stel, en hoe zorgzaam is zij. Met de auto van onze nieuwe gids, en de auto van Willem met opgetrommelde Indonesische chauffeur zouden we de trip gaan maken. Dit waren mooie nieuwe auto's! Onze nieuwe gids/begeleider was een kleine drukke Indonesiër, die eerder in Alkmaar een reisbureautje heeft gerund in het Hof van Sonooy. Qua inzicht, snelheid en zakelijkheid is hij gewoon verNederlandsd, onderweg merkte hij meerdere keren ergens op hoe zaken daar anders geregeld zouden moeten worden om meer verdiensten ergens uit te halen, maar dan had hij ook wel gelijk! Hier heeft hij veel Toeristen begeleid, is daar wat uitgestapt en hij runt nu een fabriek in Bakso, dit zijn een soort vis- of vleesballetjes welke hier door de Indonesiërs veel gegeten wordt. Echt zakenmannetje dus. Onderweg naar Samosir hebben we wat bezienswaardigheden ingeprogrammeerd, zodat de rit af en toe lekker wordt onderbroken. De eerste stop was een traditioneel Batak-dorp. De mensen in dit dorp hebben maar vijf verschillende achternamen, en men mag natturlijk nietbtrouwen met iemand van dezelfde achternaam, dat is taboe. Natuurlijk om inteelt te voorkomen in zo'n geïsoleerde gemeenschap. Er stonden een paar echte oude originele Batak-huizen welke bezocht konden worden. In het huis welke bezocht werd woonden ooit totaal 12 gezinnen onder één dak, en ieder gezin had een halve kookplaats, dus totaal 6 kookplaatsen en -vuren. Nu woonde er in ieder geval nog één gezinnetje, man, vrouw en kind, met hun hele hebben en houwen rond zo'n kookplaats, onder het licht van één helwitte spaarlamp... Zie jij jezelf zo al zitten? Ik niet! Door een haastig opgetrommelde gids (moest bij een begrafenis vandaan worden getrokken, maar daarover straks meer) werden wat details verteld over de Batak huizen, Batakgemeenschap en het dorp. Inmiddels aardig lawaai vanuit de centrale overkapping in het midden van het dorp, daar was dus de begrafenisceremonie aan de gang, met veel mensen in prachtige traditionele kledij, en inclusief het Lijk in de open kist. Vrouwen dansten, en een man stond door een microfoon te jammeren. Wij mochten vrolijk meekijken en foto's maken, wat ons toch wat tegenstond, maar we werden gerustgesteld, men vond het niet erg. Na even kijken aan de kant waren wij voor de buiterand van de rouwenden al snel een grotere attractie dan de overledene, dus maar snel verder. Na een donatie voor het dorp aan de gids (hier komen vreemd genoeg bijna geen toeristen!!?) gingen we weer verder. Na een tijdje rijden, de volgende stop: De Sipisipisio Watervallen. Klinkt indrukwekkend, maar dit viel iets tegen. De waterval viel wel diep, maar weinig water. We hadden wel een schitterend uitzicht op Lake Toba, dat dan weer wel! Shirtje gekocht van Lake Toba, en weer door. Na de lunch in weer een lekker klein lokaal Nasi-Goreng tentje (heerlijk!) zijn we gestopt bij een traditioneel plaatselijk paleisje van de Radja. Hier hebben totaal 14 Radja's geheerst, tot aan 1948, zo'n beetje het einde van de Koloniale tijd. Onze gids vertelde vooral veel over de twaalfde Radja, die had 24 vrouwen, en had op zijn terrein een vijzelblok van twee lange balken met ieder 12 vijzels neer laten zetten. Al zijn vrouwen konden dan met zijn allen rijst en wat er maar gemalen moest worden, samen in één ritme stampen. Hij vond dat mooi om naar te kijken, vooral omdat de toenmalige mode bestond uit een Sarong tot onder de borsten met daarboven bloot... De snoeper. Ook natuurlijk binnen in de grote woning gekeken, met verdere vertellingen van onze gids. Hij wist er veel van. Buiten gekomen nam hij ons mee de verwilderde tuin in en toonde ons een aantal planten en waar deze voor gebruikt kunnen worden. Blaadjes van een plant kneuzen, goed ontsmettend. Zachte droge blaadjes: WC-papier.
Hij rukte een plant uit de grond, streek over de wortels, en ruiken maar: Tijgerbalsem-lucht! Werd in combinatie met andere kruiden gebruikt voor een verkwikkend bad. Erg leerzaam en leuk! Hij liet ons ook een heel klein geel onschuldig uitziend bloemetje kauwen, dat merkte je wel! Je hele mond en tong verdoofde van binnen! Dat werd gebruikt voor kiespijn, hoofdpijn. Na alles bezichtigd te hebben reden we weer verder, helemaal langs Lake Toba naar Parapat, met af en toe een korte stop voor een mooi uitzicht. In Parapat aangekomen moesten we even wachten op het veerbootje, een klein schommelschuitje welke ons naar Samosir zou brengen. Hier namen we afscheid van onze gids en chauffeur, die moesten weer 4 uur terugrijden naar Berastagi. Bij zonsondergang zijn we naar Samosir gevaren, echt een mooi gezicht. Na diverse tussenstops konden we bij Mas Cottages aan land. Men had drie kamers voor ons vrijgehouden, waarvan één hele schilderachtige: Een origineel Batak-huisje! Met overal lage luikjes, lage toegangsdeurtjes, en achteruitgang naar een hurktoilet en koude douche. De andere 2 kamers hebben wel warme douches en een normaal toilet. Na overleg mochten Andréa en ik in het aparte Batak-huisje. Super!!! Ideaal trouwens voor Newly- Wed's als ons...romantisch hoor. Na een heerlijk avondmaal zijn we in ons stulpje, welke pal aan Lake Toba ligt, onder het geluid van het geklots van Lake Toba lekker in ons bedje gekropen.