Op weg naar Sibolga

Sibolga, 12-07-2013.
Vandaag is het weer tijd om verder te reizen, hoe mooi en aangenaam Samosir en Mas Cottage ook is. Er waren nog wat twijfels of we uiteindelijk Bukkatingi of Padan wel zouden gaan halen, dit vanwege de toch wel forse afstanden hier op Sumatra. Maar uiteindelijk hebben we toch besloten er voor te gaan. Alleen om het hele eind terug te rijden ziet niemand zitten. Maar niet getreurd, ook daar zijn andere  mogelijkheden voor. We hebben even gesnuffeld op internet, en uiteindelijk hebben we nu vliegtickets voor een inlandse vlucht van Padang naar Medan, voor €33,33 per persoon! De E-tickets hebben we al binnen voor de 24e juli, daags voor de reis naar huis, Lekker! Niet meer úúren hotsebotsen in de auto!   Het reisdoel voor vandaag is Sibolga, een havenstad, en Sumatra's derde grootste stad. We hebben een soot Marina Resortje gevonden op een eilandje voor de kust daar. Eerst natuurlijk weer met de boot terug naar het vasteland, naar Parapat. We troffen weer dezelfde boot, lekker stinkend naar de dieselwalmen tufte de boot eerst weer langs diverse stopplaatsen voordat hij zijn steven wendde naar de haven van Parapat. In Parapat aangekomen hadden we meteen contact met de persoon die de auto's had geregeld, we moesten alleen nog een uur op de auto's wachten. Dit alles droeg ertoe bij dat we pas tegen de middag daadwerkelijk op weg waren, en Sibolga is ook weer een uur of vijf reistijd... Het verlies in de ochtend probeerde de chauffeur van de auto van de familie Feldberg fanatiek goed te maken door het aan de dag leggen van een soort Kamikaze-rijstijl, als ik tenminste de jobtijdingen van Bart en Karin tijdens stops onderweg mag geloven. Hoe vaak ze hem ook probeerden af te remmen, na 2 minuten "normaal Indonesisch" ging de modus weer over naar "Kamikaze". Met onze chauffeur was niks aan de hand gelukkig, die reed, laten we zeggen "Indonesisch verantwoord". Na een route door een werkelijk adembenemd landschap, met zwaarbegroeide hellingen en dalen, ieoafgewisseld door schilderachtige dorpjes en mooie valleien met Sawah's, kwamen we uiteindelijk in één stuk in Sibolga aan. Het laatste stuk weg was een soort asfalt met veel gaten, al dan niet opgevuld met stenen. Eén keer was een haarspeldbocht zelfs bijna geheel verdwenen, daar moest de auto zo'n beetje naar beneden krabbelen. Maar...het ging goed. In Sibolga aangekomen, troffen we het kantoortje aan van de Marina Resort waar we wel interesse in hadden. We hadden al eerder telefonisch contact gehad maar men deed heel vaag over de telefoon. Het eerste gesprek bij het kantoortje verliep ook al niet al ge vlotjes. Men had op het eiland 5 kamers, en die moesten we dan alle vijf huren, anders kwamen ze volgens zeggen niet uit met de kosten van brandstof voor de aggregaat. Per kamer rekfende men 350.000 Rupia's, ook al fors, dus dat ging voor een nachtje 1.750.000 kosten! Ook moest men dan nog eten inslaan, want op het eiland is niks, ze moeten daar dan dus letterlijk de tent opengooien. Eigenlijk met andere woorden: vermoedelijk zaten ze niet op klanten te wachten had ik het idee. Wij vonden dit alles allemaal te ver gaan, en besloten dan maar om voor de nacht  een hotel in Sibolga te zoeken. Na enig zoeken met de steeds ongeduldiger wordende chauffeurs vonden we het hotel 'Prima Indah'. Na even met de receptie onderhandeld te hebben voor een ver7enblijf van 7 personen op drie kamers leek alles in kannen en kruiken. De chauffeur van Bart en Karin ratelde ook wat mee tegen de receptie, maar en we konden de koffers uitladen We kregen de kamers toegewezen: Tweepersoons kamer voor ons, éénpersoonskamer voor Jakko, en een kamr met 2-persoons bed voor de Feldbergjes. En toen begon de lol. Er werden geen extra bedden bij Bart en Karin gezet. Huh?? Waarom niet? We zijn toch met vier personen? Toen bleek dat die miezerige rat van een chauffeur (van Bart en Karin) doodleuk tegen de receptioniste had gerateld dat die familie wel met zijn vieren in dat tweepersoons bed konden slapen, dus daar was de prijs naar natuurlijk...
Ik denk dat als Bart die chauffeur nog eens ergens tegenkomt, dat hij dan alsnog zijn vel van zijn lijf trekt en hem de Indische oceaan in schopt. Zoiets in die strekking geloof ik. Want die gasten waren hem meteen na uitladen van de bagage gesmeerd uiteraard! Het hotel is er weer eentje van: alles maar eigenlijk niks. Onze kamer is muf, het ritselt er van de muggen, van die fijne kleine venijnige stekertjes. Goed smeren dus. Airco op de kamer is gelukkig wel goed, en de bedden zijn schoon. De avondportier is een jonge vent, en zo te zien een Nicht van het zuiverste water. Ook jonge jongetjes vind hij mooi, want hij keek meteen al verlekkerd naar Duncan toen hij het extra bed in de kamer kwam brengen. Bart had dit bed er uiteindelijk toch bij weten te krijgen. Nadat hij met glimmende oogjes informeerde of Duncan ontkleed in bed lag, heeft Karin hem terecht de kamer uitgeschopt. Later heeft 'ie nog drie lauwe flessen Bintang ergens voor ons vandaan gehaald. Toen Jakko de flessen op de receptie balie opende, zat meteen de hele balie onder. Boeie, we betalen genoeg voor die slaapbunkers zonder raam. In Sibolga heeft niemand zin om te blijven. In een gezamelijk overleg hebben we de knoop doorghakt, en gaan we morgen kilometers vreten, reisdoel is Lake Minanmau, een stukje voorbij Bukkatingi. Een gigantisch eind rijden, een lange dag, maar we hoeven daarna voor de rest van de vakantie niet meer zo lang te rijden. Effe doorbijten dus! Rond Bukkatingi, en verder, Padang, is er verder genoeg in de omgeving te zien en doen om de tijd verder door te brengen. Dus morgen de wekker op half acht gezet, em met de airco op een verkoelende 24 graden zijn we lekker gaan slapen.