Doorreizen naar Rantepao

Woensdag 10 juni

Verder Reizen naar Rantepao

Vandaag is het tijd om na een week afscheid te nemen van Mamasa en verder te reizen naar het volgende reisdoel: Rantepao.

Andrea en Jakko zullen per auto uit Mamasa vertrekken richting Sumarorong om Pah Demas te ontmoeten (ja hoor, weer een kennis van Jakko!) en daarna naar Polowali om Maria Papa te ontmoeten, dit is de laatste vrouw die destijds keukenhulp bij Jakko's ouders was. Daarna gaat voor hun de rit verder naar Rantepao.

Voor Robert en mij ziet de tocht er anders uit: Die gaat direct van Mamasa naar Rantepao per motorscooter, over een weg die in twijfelachtige staat verkeert en waarvan niet duidelijk is of deze met een vierwielig voertuig is te berijden.

De belevenissen van Robert en mij:

Na voorgesteld te zijn aan onze scooterchauffeurs, zijn we achterop gestapt en ging de tocht beginnen. We rijden niet zelf, want de weg zal slecht zijn, en de scooters moeten natuurlijk ook weer terug. Ook is het algemeen bekend dat men gemakkelijk een scooter door buitenlanders laat berijden, maar als er iets gebeurt, en je papieren kloppen niet, dan ben je als buitenlander goed zuur.

Afijn, het begin van de weg was vol kuilen en het ging zig-zag van links naar rechts om alle ellende te ontwijken. Als duopassagier moet je dus goed meekijken, en ook de weg " lezen", want als je tegenwerkt, kan de chauffeur nooit dat ene richeltje tussen twee diepe kuilen oprijden. Je moet dus behoorlijk mee-anticiperen!

Eerst moest een van de scooters nog wat lucht in de achterband hebben. Bij een "Pres Ban" gestopt alwaar men met een lege compressor de band probeerde te vullen... Dan maar de compressor aanslingeren (motor aangedreven). De compressor wilde natuurlijk weer niet direct starten waardoor het joch de compressor bijna op de openbare weg parkeerde tijdens poging tot aantrekken. Ik heb toen de compressor maar even tegengehouden en toen sloeg hij gelukkig aan. Het hele apparaat teruggeplaatst op de betonvloer onder de dankbare blikken van het joch. Met een optimistisch 'oeink oeink oeink' geluid- want aanzuigfilters waren al lang geleden verwijderd- kreeg men toch nog wat lucht in de band. We konden verder.

Al vrij snel begon de weg te klimmen; we moesten dus een berg over. De weg werd weer slechter en slechter, grote stukken waren compleet weggespoeld, stukken betonweg waren totaal verbrokkeld door het onderspoelende water van de regentijd. Wat kan de natuur toch behoorlijk slopen.

Uiteidelijk na een uur bovenop de berg gearriveerd, net onder de wolkengrens dus behoorlijk hoog. Daar een eerste stop gehouden bij een eettentje daar, koffie voor ons en Indo-Mie (instant mie in heet water) voor de drivers. Even rondgekeken, heel surrealistisch zo net onder de voorbijdrijvende wolken, en weer op weg, nu behoorlijk steil naar beneden. Na een paar uur veranderde de weg van slecht plotseling in heel goed: Glad asfalt! Eindelijk kregen we de vaart erin, tot we walsen en asfalteermachines zagen opdoemen...o nee! Einde asfaltweg? Gelukkig maar een kort stuk van een paar honderd meter door de prut en de weg kwam weer langzaamaan onder de bagger en keien te voorschijn. Maar we hebben evengoed nog 5,5 uur (!) gedaan over de rit. We hadden geen kont en knieen meer over! Als een soort lopende wrakken stapten we in Rantepao af en namen na betaling afscheid van onze (goede!) drivers, die het hele pokke-eind nog terug moesten rijden.

Na eten en bier in een restaurantje op zoek gegaan naar een hotelletje, of Wisma zoals 'cheap hotels' ook wel worden genoemd. Na een paar kamers te hebben bezichtigd (sommige waren echte 'shit-holes', met naar riool stinkende badkamers en werkelijk niets heel) hebben we gekozen voor Wisma Monton. Rustig gelegen, netjes, schoon, meeste heel, en niet te duur. Daarna was het wachten op Jakko en Andrea.

Belevenissen van Jakko en Andrea:

Na vertrek dus op weg naar Sumarorong voor hun eerste bezoek. Dat ging dus weer over dezelfde slechte weg waarover we waren gekomen. Daar gebeurde de eerste autopech: auto sloeg spontaan af. Gelukkig was de chauffeur technisch ervaren genoeg om ter plekke de oorzaak vast te stellen: een weigerende brandstofpomp. Een vloermat werd op het wegdek gelegd, waar hij dan wel weer helaas pal naast ging liggen, en na enig gemorrel onder de motor en een klap hier en daar kwam die toch wer tot leven en hebben ze daar verder geen problemen meer mee gehad. Daarna volgde een fijne file: Een vrachtwagen verderop had pech en blokkeerde de boel. Pas toen die het veld had geruimd kon men weer verder.

Na het bezoek in Simororong ging het verder naar Polowari, tot plotseling de chauffeur bemerkte tijdens het bergaf rijden (!) dat de auto geen remmen meer had(!!!!!). Gelukkig wist de chauffeur ook nu weer het hoofd koel te houden en op de motor en handrem tot stilstand te komen. Ter plekke weer gekeken, en toen bleek de ontluchtingsnippel uit een van de voorste remklauwen te zijn gebroken. In Nederland betekent dit einde van de reis, maarrr... Niet in Indonesia. Met een spijkertje, omwikkeld met naaigaren en een stuk binnenband werd het provisorisch verholpen, en na bijvullen van het remvloeistofreservoir en testen, ging de reis weer verder. In Polowari is in een garage (klaar terwijl u wacht) een definitieve reparatie uitgevoerd, en heeft men meteen even de remblokken vervangen tesamen met een draagrubber van de wielophanging. Daar kunnen ze dan in Nederland nog wel wat van leren wat dircte service betreft!

Het tweede bezoek in bliksemtempo afgerond, want de vertraging was al groot. Na de koers naar Rantepao te hebben verlegd kwamen ze ook nog in slecht weer terecht, hoosbuien zoals je alleen in de tropen ziet. (Deze hebben Robert en ik ook in Rantepao gehad, maar wij zaten gelukkig al net aan een biertje op een overdekt terras!). Op zich niet zo problematisch, maar als je auto is uitgerust met ruitenwissers die de ramen bijna niet meer raken, kan het zicht toch wel een aardig groot probleem gaan vormen om het zo maar uit te drukken. Uiteindelijk kwamen ze 's avonds om een uur of tien pas aan in Rantepao, en na ze naar de Wisma te hebben geloodsd via telefoon, waren we eindelijk weer met zijn vieren bij elkaar. Na onze belevenissen te hebben bijgepraat, zijn we nog even de straat opgegaan, lekker gegeten, en daarna naar bed, want morgen moeten we naar een Toradja-begrafenis, een grote zoals Robert en ik hebben vernomen, want iedereen die wij vandaag spraken is plotseling "official Tour Guide"...ja-ja..!
In ieder geval is zo'n begrafenis zeker de moeite waard om mee te maken.
We weten nog helemaal niet waar het is en hoe daar te komen, maar dat zien we morgen wel weer, we zijn ervan overtuigd dat we daar wel achterkomen en dat we de oplossing hoe daar te komen wel vinden. Er zijn mensen genoeg op straat die zich als gids aanbieden, en die komen over het algemeen als motten op een kaarsvlam op 'Orang Puti's" (Witte Mensen) af...

Eerst slapen!