Togeans, en het noodlot sloeg weer toe

Een hele dag rust en relaxen...niet dus.

Dinsdag 16 juni.

De dag begon rustig en vredig. We waren er weer vroeg uit, want het is gewoon een feit, in de tropen ben je wakker en ga je al gauw je bed uit zodra het licht is.

Het weer was wat bewolkt, dus geen zonneschijn, maar dat maakt voor de temperatuur niets uit.

Die blijft altijd 27 graden minimaal overdag, of er nu zon is of niet.

De avond ervoor hadden we voor de ochtend een snorkeltrip besproken, we zouden dan met een bootje naar een klein eilandje voor de kust worden gevaren om daar op een rif te snorkelen. Omdat in de ochtend de zon niet scheen hebben we het op dat moment niet door laten gaan, want als het niet zonnig is dan is het onder water niet licht en kleurig genoeg. De ochtend dus verder maar rustig aan gedaan. Robert en ik hebben onze Parrars (kapmessen) uitgeprobeerd op bamboe, bananenstammetjes en kokosnoten, met wisselend succes. Bij Robert raakte zijn blad los van het heft, hij probeerde dit in elkaar te prutsen met McGyver tape, maar echt denderend bleef het niet zitten. Dat wordt thuis een klodder bruislijm.

Onze buren, een pasgetrouwd stel uit Utrecht, waren met een klein keukenbijltje aan het proberen een kokosnoot te openen, dit ging niet erg, dus uiteindelijk heeft Jakko het voorgedaan hoe zo'n ding te slachten.

's Middags brak de zon door en konden we toch nog snorkelen. We hebben tot een uur of kwart over vier gesnorkeld op een werkelijk schitterend rif. Het rif liep in een keer als een onderwater-rotswand af tot een schijnbaar bodemloze diepte, een vol en donker diepblauw. Langs die wand zwommen vissen van elke kleur en grootte, een paradijs. We spotten ook nog een kogelvis, dus even kijken of we hem zo konden stressen dat hij zich zou opblazen tot een ballon, maar: deze liet zich echt niet gek maken!

Jakko vond ook een zeester met vervaarlijke lange stekels. Jakko moest er natuurlijk weer mee spelen, dus opgewoeld, en van onderen met een stuk dood koraal opgepakt. De zeester krulde zich om de steen heen, en uiteindelijk had jakko er weer een bloedende wond in zijn vinger bij. De vinger leek even blauw te worden, maar dat trok in de loop van de uren langzaam weer weg.

Teruggekomen bij de huisjes, gerelaxed, biertje gedronken, en na zonsondergang gegeten.

Na het eten kwamen jakko en ik op het idee om eens de steiger op te lopen met een zaklamp om te kijken of er jagende nachtdieren in zee om de steiger heen zwommen. De steiger is gebouwd op palen van boomstammetjes met daarop dwars-en langhsbalken en daarbovenop dwarsplanken als vlonder. Sommige planken zijn van een wat twijfelachtige kwaliteit. De steiger slingert wat, niet bepaald recht dus, maar steekt wel zo'n 50 a 60 meter in zee. Het was inmiddels weer pikkedonker en ook laagwater, onder de steiger stond nog zo'n half metertje water. Na een bakkie koffie vonden we dat allemaal wel een goed idee en liepen de steiger op naar het eind. Daar komt de steiger uit op een plateau van zo'n 3 bij 4 meter, met bankjes waar je heerlijk kunt zitten kijken naar de zonsondergang. We hadden een paar biertjes mee, dus met een biertje in de hand was het goed te doen daar.

Na even in het rond te hebben geschenen viel het nachtleven onderwater iets tegen. Wel zagen we veel Zee-egels die uit hun holletje tevoorschijn waren gekomen.

Vanaf de kop van de steiger liepen we al babbelend terug, en op zo'n 6 meter van de kop gebeurde het.

Met een totaal onvoorspelbare 'kraaak!" stortte zo'n drie meter van de vlonder in. Twee delen vielen als een valluik neer, en wij stonden daar zo'n beetje middenin. Met zijn vieren vielen we ongeveer 2,5 meter recht naar beneden in zee, op de rotsen. Zo voelt het dus als er een valluik onder je openklapt...

De eerste paniek was groot. Gelukkig deden onze zaklampen het nog zodat we enigzins licht hadden in de duisternis. We durfden ons in eerste instantie niet te bewegen, vanwege mogelijk zee-egels om ons heen, en die lange zwarte stekels wil je niet in je lijf hebben. Meteen daarop controleerde we elkaar of we wat mankeerden. De schrik bij de anderen sloeg toe toen ze mij zagen, mijn hoofd en gezicht zaten onder het bloed en de zee ter plaatse kleurde ook al behoorlijk rood: Ik had een hoofdwond. Niet massaal, maar er lag een lapje huid los, en zoals wij gelukkig weten kunnen kleine hoofdwondjes al gigantisch bloeden.

Andrea mankkerde in eerste instantie niets, later merkte ze dat op haar dijbenen een paar grote blauwe plekken beginnen te ontstaan, en wat schaafwondjes. Robert had diverse schaafwonden en zijn voet doet zeer, deze is of zwaar gekneusd of er is iets mis daarbinnen, dat weten we tijdens het maken van dit verslag nog niet. Jakko is er het ernstigst aan toe, hij had tijdens de val geen slippers of schoenen aan en is recht met de blote voeten op de rotsen onder water terecht gekomen. Hij heeft een lelijke wond onder de hiel van zijn linkervoet, en nog wat diverse prik- en schaafwondjes.

Onze Nederlandse buren lagen net op bed, en die hoorden het gebeuren. Zij hebben hulp ingeschakeld van het personeel. Volgens hun klonk het allemaal erg eng en angstig.

Andrea en jakko zijn via het neergeklapte deel de steiger weer opgeklauterd, omdat zij geen schoeisel hadden (Andrea was een slipper kwijtgeraakt, die hebben Robert en ik toch nog gevonden). Robert en ik zijn door zee langs de steiger naar het strand teruggewaad. We hadden gelukkig weinig op zak, alleen Robert had zijn telefoon op zak, die kunnen we als afgeschreven beschouwen. Het personeel heeft hem met zoet water uitgespoeld en in de rijst gelegd om te drogen. Het is te hopen dat hij de foto's en overige data nog kan back-uppen voordat deze het begeeft.

Teruggekomen bij het huisje kwam het personeel al gauw met een EHBO-doos, maar wij hadden gelukkig zelf ook wel wat mee, onder andere een flesje Hametum, een goed ontsmettend middel welke nu goed van pas komt. Wel moesten alle wonden worde uitgepeuterd vanwege alle koraalzand en rotsgruis wat erin zat, een pijnlijk gebeuren. Na alles te hebben verbonden zijn we naar bed gegaan, want het was inmiddels over twaalven geworden. De aggregaat is wel blijven draaien totdat het bij ons donker werd, toen is deze vrij snel daarna uitgezet. Normaal gesproken gaat die om half elf uit.

Dit betekent plotseling een heel andere vakantie voor ons.

Jakko kan moeilijk lopen, en Robert zijn voet gaat ook niet lekker. Terwijl ik dit schrijf is het woensdag 17 juni, "the day after". We zijn van plan om vanmiddag terug te gaan naar Ampana, en dan gaan we eerst langs een ziekenhuis om naar Roberts voet en de hiel van Jakko te laten kijken, en misschien moet mijn hoofdwond ook worden gehecht, maar dat weten we allemaal nog niet.

Niet fijn allemaal, maar het is niet anders.

Inmiddels zijn we vervoerd per snelboot naar Ampana, en zijn Robert, Jakko en ik naar het ziekenhuis gegaan. De Ambulance stond al klaar (een redelijk nieuwe Toyota Kijang) welke, voordat we vertrokken door drie man uit het grindbed op de binnenplaats van de plaatselijke Resort moest worden geduwd...hilarisch.

Daarna naar het ziekenhuis, met gillende sirene en met 80 door de bebouwde kom zover die bestaat, alsof er een acuut geval van hartstilstand achterin lag te kreperen... En dat voor een paar beschadigde voeten en een hoofdwondje..nou ja, moeten ze zelf weten.

In het ziekenhuis deskundig geholpen. Er hoeft niets te worden gehecht of gezet, dus gelukkig valt het allemaal mee. Een drukverband hier en daar, en natuurlijk wat pillen mee voor onderweg.

Met een rustig gangetje keerden we weer Resortwaarts.

Morgen gaan we kijken hoe het vervolg gaat verlopen. Het plan is nu om te gaan vliegen met een binnenlands vluchtje naar Manado, en, kijkende naar de capriolen van afgelopen dagen, zal het me niets verbazen als we ergens een noodlanding moeten maken of zoiets, want alle dingen komen in drieeen zegt men wel eens.

We hopen het niet, want we hebben nu wel genoeg achter de kiezen!

In Manado houden we het verder rustig, wellicht doorreizen naar Bunaken Eilanden, ook een oord van rust, witte stranden en blauwe zeegezichten.

Verzoek aan het Noodlot: Laat ons alsjeblieft verder met rust!!

Wordt vervolgd!