Naar Manado en door naar Bunaken islands

Doorreizen naar Manado

19-06-2015

Gisteravond hebben we Eddy weer gesproken, dezelfde man die ons bootje naar de Togeans had geregeld. Nog even gesproken over de bizarre tocht erheen waarbij we 20 uur op zee zaten, en ook hij had dezelfde mening dat ze tijdens de bui gewoon hadden moeten stil gaan liggen en niet doorjakkeren. Gelukkig is hij dus naar mijn indruk begiftigd met gezond verstand.

We hebben besloten om vanuit Ampana te vliegen naar Manado. Dit moet wel via een tussenlanding in Luwuk, een stadje aan de oostzijde van Sulawesi. We moesten er wel vroeg voor uit, omdat de eerste vlucht al 's morgens op tijd vertrekt. We brengen de nacht door in Marina Resort; goede kwaliteit houten huisjes, alles schoon, alleen de lokatie valt wat tegen.

De volgende morgen vroeg op want we moetsen 7 uur vertrekken naar het vliegveld, welke redelijk om de hoek ligt. Tegen zevenen komt Eddy aanzetten met het bericht dat de vlucht van Ampana naar Luwuk is gecancelled. Daar gaan we weer! Hoe nu de aansluitende vlucht te halen? Hij had al een oplossing: Met de auto, maar dat is wel een uur of 5 a 6 rijden. Wel door een mooi gebied, maar toch...

Nou ja, we moesten natuurlijk wel. Na de gecancelde vlucht te hebben verrekend met de autohuur gingen we op weg. De weg gaat helemaal via de kust naar het oosten, een stuk door de bergen, met prachtige vergezichten.

De 5 uur reistijd waren natuurlijk 5 "Indonesische" uren, welke van postbode-elastiek zijn, dus zeer rekbaar, want uiteindelijk deden we er een uur of 8 over.

In Luwuk aangekomen, onze intrek genomen in het Imperial Hotel: Laat je niet misleiden door de naam, het klinkt heel duur, maar het is zoals de meeste hotels in Indonesie, allemaal net niet. De WC was al lang geleden overleden, een douche met een pisstraal, badkamer zwaar versleten. De kamer was net een cel; als je 's avonds in bed lag met het licht uit scheen door de gang licht door een bovenraam naar binnen, en dit waren drie kleine raampjes, een lekker tralie-idee dus.

's Avonds nog even de straat op om te eten, waar we in de klauwen liepen van een groep meiden van Robert's leeftijd, die in de deuropening van een meubelzaak hingen (personeel dus). Daar moesten we natuurlijk weer mee op de foto, en de dames stonden bijna te smelten naast Robert, smachtende blikken naar hem toewerpend. Eentje worstelde zich zelfs in de armen van Robert om dit te laten vereeuwigen. Robert vond het allemaal maar zo-zo.

De volgende morgen weer heeeeel vroeg eruit voor de rit naar Luwuk Airport voor de vlucht naar Manado. Vergis je niet mensen, dit zijn allemaal echt heel kleine vliegveldjes. Wel met bagagecontrole en metaaldetector en zo, maar je kan evengoed alle kanten uit. Je mag maar 10 kilo per persoon meenemen, daarboven wordt het bijbetalen. Kwamen we aan met onze koffers...totaal 40 kilo overgewicht.

Daarna was het wachten...wachten...wachten... De vertrektijd was allang voorbij, en nog geen vliegtuig. Na een hele tijd geen info, kwam het bericht dat het vliegtuig uit Manado was vertrokken, nog een uurtje dus. Weer wachten. Na 1,5 uur kwam het bericht: Gecancelled! Het vliegtuig was na een kwartier omgekeerd wegens technische problemen. Nou, daar stonden we dan.

Gelukkig was Jakko op het moment dat dit werd omgeroepen even roken (je mag dan gewoon dwars door de controles terug weer naar buiten...) en stond hij in de buurt van de kantoortjes van Express Air (onze maatschappij) en Lion Air, die dezelfde middag ook naar Manado zou vliegen. Jakko kon dus meteen als eerste het kantoortje van Lion Air binnenstappen om te boeken, voordat iedereen dit kantoortje onder de voet ging lopen.

We waren dus op tijd, en ik tikte maar weer eens 3,7 miljoen Rupiahs neer om de vlucht af te rekenen. De tickets werden uitgeschreven, ja, alles gaat daar nog met de hand, geen print-outs, maar handgeschreven ingevuld. Daarna kwam het gesteggel om het geld van Express Air terug te krijgen. Het geld van het overgewicht hadden we vrij snel terug, maar van de vlucht was een heel gedoe. De lokale Indonesische passagiers hadden het makkelijk, ze schreven hun naam en bankrekening nummer op een A4-kopie van hun ID en dat is dat. Een jongen begon meteen met het terugstorten van de vluchtprijzen. Maar bij ons zat het ingewikkelder. Terugstorten op mijn rekening ging hem niet worden omdat ze geen raad wisten met een buitenlandse rekening. Heeft u geen Indonesische rekening? Nee natuurlijk niet!! Heb jij soms en Nederlandse rekening, pannekoek?? O,o, ja, ja, stomme vraag eigenlijk, zei 'ie nog wel van zichzelf.

Intussen werd het later en later, om half twee zou de vlucht van Lion Air vertrekken, en om kwart over een werd er nog steeds druk heen en weer getelefoneerd. Wel liep hij met een bos geld in zijn handen, en eindelijk telde hij om vijf voor half twee het geld van de vlucht cash uit. Achteraf bleek dat hij dit uit eigen zak heeft gedaan. Hij heeft echt wel zijn best voor ons gedaan.

Daarna hup, meteen rechtdoor het vliegtuig in, een turboprop, dus met propellors en straalmotor.

Tussenlanding gehad in Gorontalo, dus dat was echt eiland-hoppen!

In Manado aangekomen moesten we achter de lokatie van Tante Martha's Homestay zien te komen, want door al dat gedoe zijn we nu even toe aan rust en een vaste plek voor een paar dagen. Gelukkig troffen we iemand bij de luchthaven, die een Zwitserse man kwam afhalen voor vervoer naar de Bunaken, en hij wist waar we naartoe moesten, en wilde ons wel in een enkele bootrit samen met de Zwitser en een Italiaan afzetten bij Tante Martha. Eerst ging het dwars door Manado naar de haven, door straten waar het verkeer zo druk was dat alles overal muurvast stond. En alles wrong en knoeide door elkaar, want verkeersregels zijn er officieel wel, maar niemand die zich eraan houdt. We werden na een tocht van zo'n drie kwartier vlak voor zonsondergang afgezet pal op het strand bij Tante Martha, op Siladen Island, een klein eilandje dat deel uitmaakt van de Bunaken. De Italiaan, die op een andre eiland moest worden afgezet, maakte ook aanstalten om af te stappen. Toen hem werd verteld dat hij op een ander eiland moest zijn, zeihij: "Ja, maar, het is hier zo mooi!" Helaas jongen, zitten blijven!

De koffie stond al klaar, want onze gids had haar al gebeld met de mededeling dat er vier gasten aankwamen. We werden verwelkomd door een lief oud mensje: Tante Martha in eigen persoon.

Zij heeft vier houten hutjes aan het strand, heel basic, welke ze voor een redelijke prijs verhuurt. Zelf woont ze achter deze hutjes in een (naar Indonesische begrippen) kast van een huis, en ook goed onderhouden, waar het bij 99% van de huizen in Indonesie ernstig aan schort.

We hebben hier telefoonbereik, maar geen internet en Wifi. Er zijn op dit kleine eilandje nog twee Resorts, maar daar betaal je meteen de hoofdprijs.(Siladen Resort: vanaf $120 per nacht!).

We hadden nooit verwacht deze dag op onze eindbestemming te komen, maar toch nog gehaald! Laat nu de rust maar tot ons komen.