Zondags doopfeest in Mamasa

Zondags doopfeest in Mamasa

Zondag 07-06-2015

Vanmorgen ging om kwart over zeven de wekker weer, want om acht uur zouden we meerijden met onze overbuurman voor een kerkdienst/doopdienst in een van de kerken van Mamasa. Jaja, we hebben vakantie, en dan toch vroeg er uit. Maar als je wat beleven wilt moet je er vaak vroeg bij zijn.

De rit ging in de Toyota Kyjang van de overbuurman Soleman. Dit is een soort chinese/oosterse variant van de Landcruiser, maar hier was de kofferbak ook benut als zitplaatsen door middel van een extra achterbank.

Het was maar goed dat het een soort van terreinwagen was, want de weg erheen was hobbelig, met veel kuilen en gebarsten beton.

Bij de kerk aangekomen bleek dat dit een kerk was waar net een 'schaalvergroting' in gang was, dus under construction. Een deel van de nieuwe muren stond al om het oude gebouw heen, en het dak van plaatijzer met een constructie van een soort metalstrut zat er al op. Van de oude kerk was het dak al afgesloopt, dus de dienst werd gehouden in een half gesloopte kerk in een half afgebouwde kerk, waar het windje dus lekker via alle gaten en de zijkanten naar binnen waaide.

De vrouw van Soleman was keurig gekleed in een blauw/groene jurk met bijpassende sieraden, alles in Oosterse stijl. Ze kon niet stoppen om te 'tuttelen' met Andrea, in de auto werd een blaar die Andrea de vorige dag had opgelpen met een soort Joium behandeld, en bij de kerk moest Andrea gewoon van haar een van haar armbanden passen, eentje van goud(kleur?) met daarin een soort Aquamarijn en glasachtige steentjes. Toen Andrea hem om had, wilde ze hem niet meer terug: een geschenk van haar. Het is ook zo'n lief mens en ze baalde dat ze niet met Andrea kon praten en kletsen.

Aan het begin van de dienst werd begonnen met het opnoemen van alle ingekomen post en alle giften welke waren binnen gekomen. Daarna volgde een openbare veiling: Dit waren goederen welke door arme mensen zonder geld als alternatief aan de kerk geschonken waren. Achter elkaar kwamen twee grote trossen bananen achter de counter vandaan en werden omhooggehouden: "iemand interesse, voor 50.000 Rupiah?" In de kerk volgde reactie, en de kopers werden in een groot kasboek opgeschreven.

Daarna het onderwerp Nieuw Te Bouwen Kerk. De mensen in de kerk konden bakstenen kopen voor ongeveer8 Rupiahs per stuk. Uit het kerkpubliek werden aantallen geroepen: "50 stenen!, 100 stenen! 500 stenen!" Dit alles werd ook weer met naam en aantal in het kasboek opgeschreven. Wij konden het natuurlijk niet laten, en Jakko riep dus (natuurlijk in Bahasa Ind.): "Voor de Vries en vrienden: 200 stenen!" Hilariteit in de kerk natuurlijk, maar we waren meteen de held van de dienst.

Daarna begon de dienst met daarin de doop van 2 kindertjes. Wij konden er natuurlijk helemaal niets van verstaan, hiervoor verontschuldigde de vrouwlijke predikant zich dat ze niet in 'Engrisch' kon praten, maar dat gaf niets. Het zoontje van onze gastheer van een jaar of 10 hielp ons kranig. Hij vertaalde wat 'staan' en 'zitten' was in het boekje. Tijdens de dienst waren kinderen vrij om te gaan en te staan waar en wanneer ze maar wilden. Ze renden in en uit, of deden spelletjes op mobieltjes. Andrea probeerde op het eind boter kaas en eieren samen met het zoontje op zijn mobiel te spelen.

Na de dienst werd ons door het hele kerkvolk de hand geschud en ons een prettige zondag gewenst. We kregen nog een zegening door de pastor bij de uitgang, nou, ons kan niets meer gebeuren!

Daarna in de auto en op weg naar het doopfeest. Op een werkelijk schitterende locatie, met overal om ons heen het mooie Indonesische landschap zoals je in de Conimex reclame ziet werden we binnen geleid in een groot huis. Ons werd een plaats gewezen, naar later bleek in het mannengedeelte bij de voordeur. Andrea zat natuurlijk bij ons, maar Robert en ik konden het natuurlijk niet laten om even een verwijtende blik naar haar te werpen. Achter een open boog zaten alle vrouwen, en aan de tutteldrang van onze gastvrouw te merken was het maar goed dat Andrea bij ons zat, anders had ik na afloop met een oosters aangeklede en opgedoste dame weer teruggegaan.

Uniek om dit alles mee te maken, want normaal gesproken is zo'n feest een behoorlijk besloten aangelegenheid waar je als vreemdeling niet gemakkelijk 'tussen' komt.

Na het eten van een paar hapjes en een kop koffie, kwamen een paar sprekers aan bod, waaronder ook nu weer een (andere) vrouwlijke predikant die de kerkdienst nog even dunnetje overdeed. Jakko vertelde ons na het gebed dat wij hierin genoemd waren als "de verre vrienden", waarvoor gebeden werd dat wij maar weer heelhuids van onze verre reis weer thuis mochten komen. Dat was wel weer heel lief vonden we.

Daarna kwam het eten op tafel, een buffet met natuurlijk rijst, en sateh Babi (varken gisteren vers geslacht), een soort gekookte waterspinazie (verrassend scherp!) en nog meer gekruid, gebakken varkensvlees. Ik was er al bang voor, en natuurlijk gebeurde het: Wij mochten het buffet openen, onder toeziend oog van zo'n 100 gasten.

Na het eten afscheid genomen, en terug naar de Guesthouse gereden.

Na het eten in de lokale Toko zijn we nog even teruggegaan naar Soleman aan de overkant, om lokaal in Mamasa gevonden stenen te bezichtigen en nog wat foto's van thuis te laten zien; daar zijn ze hier gek op.